Vandaag waren we op twee plekken uitgenodigd. Op de eerste uitnodiging (de presentatie van een dichtbundel) hoefden we ons niet in te schrijven, de tweede invitatie heb ik afgeslagen omdat ik wist dat ik waarschijnlijk met die vertaling zou bezig zijn én dat, als dat niet het geval was, we naar die presentatie zouden gaan.
We zijn dus naar geen van beide geweest en eigenaardig genoeg vond ik, ondanks die vertaling waar ik heel veel tijd aan besteedde, de laatste twee dagen zalig rustig. Ik had weer (eindelijk) de indruk dat de tijd iets minder snel vloog.
Uiteraard ligt dat voor een groot deel aan het feit dat ik mijn job heel graag doe, er echt kan in opgaan... en dat ik die thuis kan uitoefenen (ik hoef niet naar het "werk" te rijden, hoef me niet op te kleden voor ik begin te werken, desnoods zou ik dat zelfs in pyjama kunnen doen, ik kan beginnen wanneer ik wil, ophouden wanneer ik wil, pauzeren wanneer ik wil enzovoort: zolang mijn werk op tijd wordt geleverd is het oké).
Mijn werk kan soms heel stresserend zijn, dat wel, zeker als de deadline te kort is maar over het algemeen doe ik het heel graag.
Gisteren dacht ik op een zeker ogenblik dat we zaterdag waren en geraakte ik even in paniek (omdat mijn vertaling niet af was) tot ik, net voor ik vorige post schreef, besefte dat we pas vrijdag waren. Wat een opluchting (en daarbij dat heerlijke gevoel van "de tijd gaat iets trager tegenwoordig")!
Vandaag heb ik dus verder vertaald maar we maakten ook tijd om het poortgebouw samen schoon te maken (en dat ging snel!), voor een mooie prille lentewandeling in Vechmaal en, wat mezelf betreft, voor een lang telefoongesprek met mijn moeder Nany (het Paasprobleem is opgelost) en het klaarmaken van een heel lekkere gratin (met kurkuma) van spitskool.
Na een laatste keer nalezen werd mijn vertaling geleverd... en ik kreeg het gevoel twee heel lange, mooie en rustige dagen te hebben beleefd.
Maar dan...
We moeten volgende vrijdag enkele boeken terugbrengen naar de bibliotheek van Heers. Omdat we ze al hebben uitgelezen, stelde Roger na het avondeten voor ze nu al terug te brengen. Toen we daar aankwamen, stelden we vast dat de bibliotheek gesloten was en begrepen we daar niets van.
'Die is toch elke vrijdag open op dit uur?' zei Roger en ik beaamde dat.
En toen viel Roger zijn euro. 'Hé, het is vandaag zaterdag,' zei hij!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten