Vandaag was het 10°C koeler dan gisteren: weer zo'n plotselinge schommeling!
Ik heb ons salon onder handen genomen (dat was echt nodig! 😅) maar deze keer heb ik niet gesakkerd op de "rommel" of de vele snuisterijen, hoewel ik er nu twee keer langer over doe dan vroeger.
Nee, terwijl ik elk object (zorgvuldig!) afstofte, kwamen er weer herinneringen in me op.
Het begon met het laatste bezoek van mijn "kozijn" Yves. Yves vertelde me toen onder andere over de laatste maanden van zijn vrij jong overleden moeder, mijn tante Béatrice. Hij zei dat ze klaagde over hun woning (bedacht door haar echtgenoot): te strak, te modern, te leeg, te ongezellig, te onpersoonlijk (volgens mijn tante). En ik herinnerde me (en zei hem) dat ze ook tegen mij eens had geklaagd.
Ik ging immers geregeld mijn zieke tante helpen zorgen voor haar kinderen tijdens de vakanties. Het oudste kind (Yves) was 5 jaar jonger dan ik en dus nog een puber, terwijl ik al een jonge volwassen was tegen wie "tante Bibi", zoals ik haar noemde, al eens haar hart uitstortte.
Ze woonde niet graag in die "bunker" die haar man had ontworpen en verlangde naar een huis dat meer leek op het huis van haar ouders (mijn grootouders van vaders kant): knus, gezellig, met veel hoekjes en kantjes, veel (vaak oude) boeken op oude houten rekken, een overvloed aan snuisterijen en schilderijen (dikwijls van de hand van mijn grootmoeder), zachte sofa's, dikke vloerkleden, fluwelen gordijnen en krakende houten trappen. 'Ik denk dat dit huis mij ziek heeft gemaakt', zei ze me zelfs.
Toen begreep ik haar maar half. Ik vond het huis van de ouders van Yves net wel iets hebben: in die betonnen woning leek alles ruim, licht, open, én zo gemakkelijk te onderhouden! Maar later (toen was "tante Bibi" al overleden) en deze middag, na ongeveer twee uur schoonmaken, begreep ik het wel!
Ik vroeg me wel nog af of die grootmoeder van mij dat grote herenhuis in Ukkel zelf onderhield, maar besloot dat ze waarschijnlijk hulp kreeg in het huishouden.
O ja, gisteren heel laat kreeg ik een mail van zuster A. (vriendin van schoonzus L.). Haar zus (die in hetzelfde rusthuis als L. verbleef) is overleden!
P.S. 14 juli
Die krakende houten trap was de trap naar een, in mijn kinderogen, heel mysterieuze zolderkamer, palend aan een zolder waar ik eigenaardig genoeg geen enkele herinnering aan heb. De hoofdtrap was van steen in dat huis van mijn grootouders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten