‘Al weken kreeg ik niet meer mijn dagelijkse portie evangelie met af en toe een verhaaltje over zijn wankele gezondheid en zijn gezin van mijn oude Nederlandse internetcorrespondent Bart. Omdat ik vreesde dat er iets niet in orde was, nam ik me voor hem te bellen voor we vertrokken. Maar ik ben het vergeten, foei!’, schreef ik op 16 juni 2009.
Daarna kreeg ik nog dat jaar en vorig jaar een kerstkaartje van die Boro (zo noemt Bart zichzelf, onder andere op zijn blog, waar al lang niets meer op verscheen). Maar voor de rest niets meer. ik ging er dus van uit dat hij het heel slecht maakte, of misschien al overgegaan was.
Maar deze ochtend vond ik een eerste kerstkaartje in de bus: van Boro! Hij leeft dus nog! In een heel onzeker handschrift zet hij zijn e-mailadres erbij, maar dat kan ik echt niet ontcijferen.
Ik ben dus van plan hem een wenskaart terug te sturen, en daarop mijn eigen e-mailadres te vermelden. Misschien was hij mijn elektronisch adres wel kwijtgeraakt?
En dat wordt meteen een van de weinige kerstkaartjes die ik dit jaar zal versturen! Beste vrienden, ik vind de post veel te duur worden, dus mijn gemeende wensen voor een zalige kerst en een gelukkig 2012 krijgen de meesten van jullie binnenkort via e-mail!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten