Na een niet zo korte wandeling vandaag (te veel ander werk – onder andere voor de KVLS - om er een echte lange wandeling van te maken) mensen ontmoet die me vroegen of ik aan een nieuw boek bezig was. Ik vertelde over mijn “Onze lieve Heer begrijpt geen Vlaams” en merkte bijna meteen dat ik met zo’n boek ook die mensen zou kwetsen. Ze doen hun best om mooi Nederlands te spreken, maar het lukt hen niet altijd. Het “plat spreken” steekt nog vaak zijn kop op!
En dat is normaal: Vlamingen hebben het zo lang moeten doen met hun dialecten, ze hadden immers geen contact meer met standaard Nederlands. En voor officiële gelegenheden werd Frans gebruikt. Geen wonder dus dat Vlaamse intellectuelen dikwijls beter Frans schreven dan Nederlands!
Ik besloot (stilletjes bij mezelf, ik heb het toen niet aan Roger verteld) dat ik mijn “boek” niet zou verder schrijven. Het uitgeven ervan (als ik het al zou mogen/kunnen doen) is het kwetsen van zoveel mensen niet waard!
Misschien post ik er op deze blog stukjes uit die niet te blesserend zijn. Nu, dat ze Franstaligen kwetsen, dat vind ik niet zo erg, want in feite raken die pijlen mij dan ook! 
Als kind was ik immers echt een typische francofoon! Dat merkte ik weer toen ik deze avond, na het werk, eindelijk nog eens een deel van mijn dagboek uit 1964 overtypte!
Eigenlijk zou ik daar tegenwoordig al mijn vrije avonden moeten aan besteden, aan dat overtikken van mijn dagboeken. De “kindjes” hebben mij beloofd dat ze die dagboeken niet gaan wegsmijten, maar verlangen toch dat ik ze zoveel mogelijk digitaliseer.
En dat betekent nog heel veel werk: nu staat van 1993 tot heden op mijn pc (en externe harde schijven), en van 1962 tot half 1964. Nog ongeveer 30 jaar te gaan dus!
Vermits ik daar geen vijf uur per dag kan aan werken (te confronterend, je eigen geschiedenis herbeleven, echt!) zal ik daar nog jaren werk in moeten investeren!
Betekent dat geen boeken meer uitgeven? Dat is mogelijk…
Gisteren nog had ik veel zin om te beginnen aan een boek over mijn vriendin Anny (ik zou gewoon alles kunnen plukken uit mijn dagboeken). Maar nu denk ik dat ik beter zorg dat die dagboeken voor onze erfgenamen zo snel mogelijk gemakkelijker leesbaar worden. Daarin kunnen ze immers ook lezen over wat Anny voor mij betekend heeft!
Ik hoop dat ik het volhou! Want echt, het doet heel raar aan, herbeleven wat je bijvoorbeeld als 14-jarige voelde bij een eerste verliefdheid, of bij ruzies die nu zo onbelangrijk lijken (nu, ik maakte heel weinig ruzie), of te lezen over zaken die je nu pas kunt plaatsen zoals bijvoorbeeld, maar dat is wel een verhaaltje op zich:
Ik liet in het begin mijn dagboek altijd thuis (dat lijkt normaal, niet?). Tot ik ervoer dat er rare zaken gebeurden. Zo wist mijn moeder soms zaken die alleen in mijn dagboek stonden. Ze zei wel dat iemand dat gezien had, maar ik begon echt te denken dat ze mijn dagboek raadpleegde en nam hem sindsdien gewoon mee naar school.
Maar lang voor ik die maatregel nam, is er iets gebeurd (heb ik nu pas overgetypt) waarbij ik toen niet zo ver nadacht! Ik had een afspraak met een vriendje voor ik de bus naar huis zou nemen, maar mijn vader kwam mij van de school afhalen nog voor ik de kans kreeg naar de bushalte te gaan!
En dat was niet de gewoonte toen! Dus, denk ik nu, had hij, of misschien Nany (mijn moeder dus), gelezen in mijn dagboek wat mijn bedoeling was die dag!
Want in 1964 was voor mijn vader het ontmoeten van (zeker) Vlaamse vriendjes taboe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten