We verbleven enkele dagen bij onze Waalse vrienden. Deze keer konden hun oudste dochter en schoonzoon er jammer genoeg niet bij zijn maar toch werden het weer onvergetelijke dagen.
Hij is onlangs 88 jaar geworden, zij wordt er deze maand 83 en ze leiden nog steeds een druk leven (soms zelfs drukker dan het onze met hun vier kinderen die nog meer verspreid wonen dan de onze).
Zoals altijd hebben we de dagen gevuld met lekker samen koken in hun leefkeuken, gezellig genieten van eenvoudige maar heerlijke en gezonde gerechten (al kun je die lekkere bosbessentaart die we proefden niet echt gezond noemen, denk ik 
), bij de nodige glazen wijn, bier of sherry praten over literatuur, politiek en filosofie, familienieuwtjes uitwisselen, herinneringen ophalen en op tijd en stond hartelijk lachen.
En, ondanks het over het algemeen niet echt mooie weer, maakten we ook lange en klimmende wandelingen van zodra de zon even kwam piepen.
Foto’s Roger
Wat een mooie streek is het daar toch! De rust en de stilte werden enkel onderbroken door af en toe een loeiende koe, enkele blatende schapen, het geroep van een ekster, een eekhoorntje dat druk noten verzamelde of de motor van een tractor heel in de verte.
Toen we deze avond afscheid namen en beloofden hen volgende lente hier uit te nodigen, zei zij: ‘Als we tegen dan nog heel zijn, heel graag!’ Waarop hij: ‘Ook al ben ik nog maar half tegen dan, je mag op mij rekenen!’
O ja, dit zou ik nog vergeten te vertellen. Onze vriend (hij was oorspronkelijk de collegevriend van mijn vader, is gaandeweg zowat mijn beste vriend geworden, zeker na het overlijden van mijn vader, want… We hebben veel gemeen) had pas alle “Harry Dicksons” van Jean Ray herlezen en wilde zich ontdoen van die boeken (‘Boeiend maar niet zo mooi geschreven’, zei hij). Of wij ze wilden hebben. Ik heb veel boeken gelezen van Jean Ray, maar die serie niet. We kwamen dus weer met veel boeken thuis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten