Toen Matthias ons zag staan op de speelplaats, sprong hij in de armen van Roger, begon hem te knuffelen en noemde hem constant ‘”Lieve opa, o, lieve opa’. Jammer dat ik mijn fototoestel was vergeten: het tafereel was een kiekje waard.
Daarna pas kreeg ik een kusje.
Toen de rij van Elena naar buiten kwam, zag ze me meteen staan, liep ze, samen met buurmeisje Anna, naar mij toe en ik had oren te weinig om te luisteren naar wat beide meisjes mij te vertellen hadden. Het kwam zelfs tot een kleine ruzie tussen Elena en Anna omdat de ene vond dat ik te veel aandacht schonk aan de andere.
Toch kwam ongeveer een half uur later Anna spelen met Elena en Matthias… en met mij. Ik moest immers mee verstoppertje spelen, ze helpen zich verkleden, samen met hen naar de speelkamer op het gelijkvloers gaan, enzovoort.
Rond 17:30 uur trok Anna naar huis, kwam onze dochter binnen, die ons vertelde dat ze gisteren haar tante (de zus van Roger) in haar les had gehad. De kindjes keken naar een filmpje en dochter en ik zorgden samen voor het avondeten.
Na het eten kwam het badje en veel gelach en plezier. Terwijl ik daarna - voor ik nog een verhaaltje zou vertellen - Elena hielp zich af te drogen – en Matthias ondertussen zijn tanden poetste – zei zij ineens dat ze te groot is om lief te worden gevonden. ‘Hoezo?’, vroeg ik haar. ‘Grote meisjes kunnen toch ook lief zijn’. ‘O ja,’ antwoordde ze terwijl ze me innig vastpakte, ‘want jij bent zo lief en nog groter dan ik’. Waarop Matthias: ‘Opa is lief!’. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten