Ze sliep voor de televisie toen we aankwamen maar werd meteen wakker. Op ons voorstel samen naar foto's te kijken, ging ze graag in en dus hebben we dat een dik uur gedaan (deze keer stelde ze zelf voor eerst de tv uit te zetten zodat we gemakkelijker konden praten). Het was echt opvallend hoeveel herinneringen (aan heel lang geleden dus) bovenkwamen! Ze herkende soms plaatsen en situaties nog voor ik ze zelf herkende, stelde vragen naar details die ik soms wel, soms niet kon beantwoorden, zocht naar namen die ik soms ook niet vond.
Na een poosje merkte ik dat ze moe werd en stelde ik voor naar de cafetaria te gaan. Dat vond ze een goed idee, want, dacht ze, daar was een feest aan de gang. "Ze was deze voormiddag immers naar een huwelijk geweest en ze was deze middag uitgenodigd op het feest".
Uiteraard was daar helemaal geen feest bezig maar toch leek ze het gezellig te vinden. Veel hoefden Roger en ik niet te zeggen: Nany babbelde praktisch de hele tijd. Haar verstaan was wel moeilijk: ze praat nog stiller dan vroeger, springt zonder aanleiding over van het ene onderwerp op het andere en gebruikt steeds meer woorden in een verkeerde context. Zo vroeg ze zich op een zeker moment af waarom het huis van haar moeder (mijn "marraine") niet "werd verloofd" toen we naar Congo vertrokken (die ene keer begreep ik wel dat ze "werd verhuurd" bedoelde, en ik herinnerde haar eraan dat "marraine" in België bleef en dus in dat huis bleef wonen).
Na een glas witte wijn en een kopje koffie (dat ze half omstootte) was het ongeveer tijd om naar de eetkamer te trekken. Tegen die tijd was Nany duidelijk weer in de war: ze vertelde over mij tegen Roger die voor haar duidelijk een denkbeeldige derde was. Ik herinnerde haar eraan dat ik haar dochter ben en dat ik vlak bij haar zat. Ze excuseerde zich. Ze zei letterlijk: 'Ik heb soms black outs. Het ene moment weet ik en herken ik alles en iedereen rondom mij; het volgende moment niets meer!' Dus soms beseft ze dat ze verward is! Ik probeerde haar gerust te stellen, legde uit dat haar leeftijd die verwarring meebracht en toen vroeg ze me hoe oud ze precies is. 'Soms denk ik rond de 80 en soms al veel ouder,' zei ze. Toen ik haar zei dat ze 91 jaar is, vond ze dat heel oud.
We brachten haar naar de eetkamer en ik beloofde haar morgen op te bellen. Terwijl we terug naar de gang liepen, zag ik dat Nany al volop iets aan het vertellen was aan haar tafelgenoten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten