Sinds ik in Limburg woon, denk ik veel na over wat in wat nog België heet het ‘Limburggevoel’ wordt genoemd.
Mijn grootmoeder had het al en ik begin het ook te hebben. Mijn ‘Nany’ (grootmoeder aan vaderskant) was afkomstig uit deze streek (dat wist ik vroeger niet). Ze is getrouwd met de zoon van een Vlaamsgezinde juwelier uit Tongeren. Dat mijn overgrootvader Vlaamsgezind was, wist ik ook niet. Dat heb ik vernomen van de nichten van mijn vader uit Ulbeek. Maar eigenlijk hadden de brieven van mijn vader zijn oom Theo, missionaris in Indië, mij al op het spoor gebracht.
Nany en Dady (haar echtgenoot, mijn opa dus) zijn ‘de maatschappelijke ladder opgeklommen’, zijn Frans gaan spreken en hebben hun kinderen (mijn vader en mijn ‘nonkels’ en tante Bie) in het Frans opgevoed.
Mijn Nany was een snob in de echte zin van het woord: ze wilde zo graag van adel zijn. Ze beweerde zelfs dat de familie Renwa eigenlijk een Franse adellijke familie was, die naar hier was gevlucht tijdens de Franse revolutie (en dat de naam ‘Renwa’ zou komen van ‘Renoir’). Ik weet niet of dat waar is, maar wat ik wel weet, is dat haar vader (mijn overgrootvader dus) pachter is geweest op het kasteel van Alden Biezen, daarna hier in Horpmaal op wat nu de ‘hoeve Renwa’ heet, en uiteindelijk in Neerrepen.
Maar die Nany heeft me ondanks haar snobisme ‘avant la lettre’ toch kennis laten maken met Jo Eerens.
Haar Limburggevoel dus, ondanks alles!
En ik begin het ook te krijgen. Ligt dat aan mijn afstamming of aan het feit dat ik het hier zo goed heb?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten