Een prachtige zondag was het. Vanuit ons raam kijken we nu uit op de witte pracht van bloesemende kerselaren en de temperatuur liep op tot 23°C. Maar al van ‘s ochtends vroeg merkten we dat er in de straat een ware begankenis aan de gang was: de ene wandelgroep na de andere fietsersgroep. Zijn al die toeristen nog steeds op zoek naar de Haspengouwse landschappen die ze ontdekten in de serie Katarakt die een paar jaar geleden op Eén werd uitgezonden en die zich in deze buurt afspeelt?
Wij wilden ook wel even wandelen, maar liefst niet tussen al die mensen. Dus gingen we naar het bosje vlakbij Rukkelingen-Loon. De andere keren dat we daar gewandeld hebben, hadden we nooit een levende ziel ontmoet. Deze keer leek het eerst ook heel rustig. Roger verliet natuurlijk weer eens het wandelpad en we belandden in een netelrijke vegetatie. We kregen dan wel geen bloesems te zien, maar we genoten van de absolute stilte – het was zo rustig dat het nochtans gedempte geluid van onze stappen weer een fazant deed opvliegen; en we een verschrikt eekhorentje zagen wegvluchten.
Nadat we een heuvel waren opgeklommen en weer op het pad terechtkwamen, ontmoetten we echter vier mensen! Dat was daar nog nooit gebeurd. Wat me opviel: de eerste twee waren Franstaligen, en die zeiden vriendelijk goeiendag; de twee anderen waren Vlamingen. De man zei ons vriendelijk goeiendag, maar de vrouw deed of ze ons niet zag.
En in het teruglopen naar het dorpje Rukkelingen, op een landweg die de rand van het bosje volgt, werden we door zeker 8 auto’s en 4 motorrijders voorbijgestoken. Toen we daarna terug naar huis reden, zagen we weer overal hopen mensen (vaak op de fiets). Ik weet dat onze streek het moet hebben van zijn fruit en toerisme, maar stiekem hoop ik toch dat het geen overrompeling wordt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten