Iemand vertelde ons vandaag over een drie maanden zwangere vrouw die te horen had gekregen dat haar toekomstige baby de een of andere serieuze afwijking had. Maar daar kon middels een in utero-operatie aan verholpen worden. De moeder liet de operatie uitvoeren en het kindje zou nu gezond zijn.
‘Ik zou dat niet geriskeerd hebben,’ zei onze gesprekspartner, ‘je weet nooit welke gevolgen dat kan hebben voor de foetus! In dat stadium zou ik voor alle zekerheid een einde hebben laten maken aan de zwangerschap’.
Ik dacht bij mezelf dat je dan inderdaad zeker bent van de consequentie: de baby is dood. Maar merk op dat het woord “doden” geen enkele keer is gevallen. Dat maakt me zo bang bij die “ethische” wetten: de mensen beseffen op de duur niet meer dat ze een menselijk wezen doden!
Ik vroeg: ‘Wat riskeerde die vrouw uiteindelijk? Dat de operatie niet zou lukken?’ Roger viel mij heel laconiek bij: ‘Desnoods kon ze later nog een postpartum abortus vragen’. Er kwam geen reactie vanwege onze gesprekspartner die deze oplossing evident leek te vinden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten