Terwijl ik deze middag even met mijn moeder belde, werd er aangebeld. Het was vriendin Liliane die op wandel was met haar derde kleinkind, baby Berre. Wat een schattige baby! En zo goedlachs!
Roger en ik wisselden enkele nieuwtjes uit met zijn “bomma” terwijl Berre zich bezighield met een speeltje van Elena en constant lachte! 
Daarna heb ik zitten wachten op de tekst van de volgende Limburgse monografie (publicatie van de KVLS) die me beloofd was tegen dit weekend zodat ik voor de lay-out en het invoegen van foto’s zou kunnen zorgen. Helaas, mijn wachten was tevergeefs! Vervelend, want Edith Oeyen wil de tekst graag hebben om ermee naar de drukker te rijden, en ik zal het volgende week vrij druk hebben! 
Dus jammer genoeg geen wandeling vandaag, hoewel de zon scheen. Mijn enig contact met de natuur waren de meesjes, de boomklever, het roodborstje, de mussen en de specht die druk te keer gingen in de tuin.
Dat herinnert me aan een gedicht dat ik las in het toekomstig nummer van Oostland waarvan ik onlangs de drukproeven nalas. Iemand (ik weet echt niet meer wie) had het in zijn poëzie over een specht die zich een nest trommelde in een boom. Ik vroeg nog aan Roger of ik er een opmerking zou over maken, maar hij vond dat ik het zo moest laten: dichterlijke vrijheid. Ik liet het dus zo, maar die specht die op onze kweepeerboom trommelt, doet dat echt niet om daar een nest in te bouwen hé!
Berre lijkt gewoon op zijn meter ;-)
BeantwoordenVerwijderenDat is waar! je hebt een pracht van een petekind!
BeantwoordenVerwijderen