Gezellige drukte maar ocharmen onze lijn!

Om 11:55 uur gisteren haalden we mijn moeder Nany af aan het station van Leuven. Toen ik boven aan de trappen van de parkeerruimte naar het station aankwam, zag ik ze onderaan al enthousiast naar mij zwaaien! Wat is ze toch ongelooflijk flink voor haar bijna 82 jaar!

We reden meteen naar onthaalmoeder Lutti. Eerst leek Elena zich af te vragen waar ze Nany nog had gezien (het was geleden van met kerstmis) maar onderweg naar haar mama (ik had Nany aangeraden in de auto naast Elena te gaan zitten) begon ze van alles te vertellen tegen haar overgrootmoeder.

Thuis wilde ze haar direct Matthias laten ontmoeten, maar de baby sliep weer.  Deze keer op zijn zij en je zag dus niet veel van zijn gezichtje. Dat vond Elena niet goed, en ze begon aan zijn arm te rukken zodat hij op zijn rug zou gaan liggen. Ze lukte in haar opzet, Nany kon Matthias bewonderen, maar de kleine was er wel wakker van geworden. En dat was niet echt naar zijn zin, want hij zette het op een huilen! Maar kom, van dat soort verdrietjes word je getroost door een mama, of desnoods door een overgrootmoeder:

 Matthias in de armen van Nany (foto Roger)

De mama van Elena en Matthias vertelde ons tijdens het middageten dat ze taart had voorzien voor ons vieruurtje!  En daar hebben we van gesmuld, met Elena die na haar dutje eerst twee kiwi’s at en daarna nog een heel stuk taart.

 Foto Roger

Daarna moest er uiteraard gespeeld worden: met plasticine eendjes en konijntjes maken, zingen en dansen op kinderliedjes, rondlopen met de poppenwagen en de poppen verzorgen (het is leuk om te zien hoe Elena haar moeder nabootst die met haar broertje bezig is).

Elena heeft een grote stap gezet in haar ontwikkeling: ik hoorde haar gisteren zeker drie keer naar zichzelf verwijzen met het voornaamwoord “ik”. Dat gebeurt inderdaad meestal rond twee jaar! Een keer leek ze niet zeker, want ze zei:  ‘Ik Elena’.  Een   andere keer zei ze heel duidelijk (we waren “op wandel” met haar poppen in de poppenwagen en in de babykamer moesten we omdraaien): ‘Ik ook draaien!’.

Baby Matthias, die sliep ondertussen weer, of kreeg de borst en trok zich niets meer aan van de drukte.

Voor het avondeten hebben wij, de drie vrouwen (onze dochter, haar moeder en haar grootmoeder), gezorgd voor een groenterijke spaghettischotel.  En dat werd weer smullen nadat onze schoonzoon en de “nonkel Zeger” van Elena en Matthias ons hadden vervoegd. Met de rest van de taart als toetje! Ocharmen onze lijn!

Zeger bewees weer eens hoe goed hij om kan gaan met kinderen! Niet alleen Elena was heel blij dat ze hem weerzag, ook Matthias vond het blijkbaar knus in zijn armen!

 Matthias in de armen van Zeger (foto Roger)

Elena stribbelde een beetje tegen toen ze naar bed moest maar uiteindelijk liet ze begaan. Kort daarop reden wij naar huis.

Waar we bij nog een paar Trappisten babbelden, babbelden en babbelden. Nany had zoveel te vertellen over haar buren, haar vrienden, haar ontmoetingen enzovoort dat het me een beetje duizelde. Zo’n druk leven zou ik zelfs op mijn leeftijd niet meer aankunnen!

Vandaag, na ons middageten, stelde Roger voor even op bezoek te gaan bij zuster Godwine. In het klooster werden we weer heel gastvrij ontvangen… met taart! Ocharmen toch onze lijn!!!

Zuster Godwine is onlangs 90 jaar geworden en wordt nu echt heel oud. Ze weet het zelf: zeker drie keer zei ze tegen mij dat ik haar misschien voor het laatst ontmoette! En (in een heel sentimenteel moment): ‘Ik zie jou echt heel graag hoor!’ En ik dan! Ik heb het ooit geschreven, als kleuter was ik zelfs “verliefd” op haar!

Daarna was het tijd om mama naar het station van Tongeren te brengen. Omdat het hier weer aan het sneeuwen was, waren we bang  dat hetzelfde gold voor de buurt van Antwerpen, maar ze had naar een vriendin gebeld: daar viel er niets uit de lucht. En hier nog een nacht blijven kon ze niet, want ze heeft morgen weer een andere afspraak!

Thuis hoorden we op de radio dat er heel veel bussen niet reden ten gevolge van een manifestatie… En ik schrok, want Nany moest van Antwerpen nog een bus nemen naar Schoten! Dat ik dat niet eerder had gehoord! Maar ja, Nany heeft altijd zoveel te vertellen dat ze je zelfs niet naar het nieuws laat luisteren (wat we nochtans geprobeerd hadden voor we naar zuster Godwine reden, maar tevergeefs dus)

Ik belde haar dus maar op zodra ik dacht dat ze normaal gezien thuis moest zijn aangekomen. En ja, hoor, ze had het gehaald!