De laatste keer dat Elena hier was, ontmoette ze mijn eigen knuffelbeer, Jappy, voor de eerste keer.
Jappy heb ik gekregen nadat we uit Congo terugkwamen in 1960, van Nononc. En ik heb die knuffel altijd heel fel gekoesterd. Telkens als Roger in het ziekenhuis was, lag Jappy bijvoorbeeld dicht bij mij in bed.
Maar overdag zat hij gewoonlijk in de “bibliotheek”… tot die werken daar werden aangevangen. Ik wilde niet dat Jappy beschadigd zou worden en haalde hem dus naar de salon, waar hij nu zit te rusten in een fauteuil.
Daar ontmoette Elena hem dus voor de eerste keer. Ze stond verwonderd, ik stelde hem aan haar voor en Elena zei spontaan: ‘Dag Jappy!’ 
Maar Jappy antwoordde niet! Eigenaardig, want mij vertelt hij heel veel, onder andere over mijn Nononc!
De moeder van Elena vond de naam van mijn knuffel maar niets, en dat kan ik begrijpen. Maar ik gaf mijn liefste knuffel die naam toen ik amper 11 jaar was! En ondertussen is de mode voor namen natuurlijk heel fel veranderd.
Voor mij blijft “Jappy” dus toch dé naam voor de liefste troetelbeer, en Elena bleek het daarmee eens te zijn, want, ondanks het feit dat Jappy haar begroeting niet hardop had beantwoord, bleef ze met en over hem praten de laatste keer dat ze hier was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten