Ik begrijp wel dat het busongeluk van deze ochtend, waar radio en televisie constant over bezig bleven, iedereen zijn aandacht weerhield. Maar bedenk toch dat radio, kranten en televisie telkens nieuwe items nodig hebben, en zo'n ongeluk is voor hen welgekomen: emotie en sensatie kluisteren de mensen immers aan die media, die de aandacht nodig hebben om te kunnen overleven.
Natuurlijk was het erg, dat ongeluk, maar terwijl daar 5 doden vielen, vielen er tegelijk ontzettend veel meer doden overal ter wereld in auto-ongevallen, in oorlogen, ten gevolge van ziektes, enzovoort.
Daar wordt natuurlijk niet over gesproken: het zou niet te doen zijn... En het zijn er te veel: daarvan worden de mensen niet emotioneel. Ik weet niet meer wie schreef: 'één dode is een tragedie, duizenden doden is statistiek'. En zo is het.
Natuurlijk leef ik mee met de mensen die nu getroffen zijn, maar ik weiger mee te doen aan heel dat sensatiegedoe.
Hoewel ik vermoed dat we allemaal uiteindelijk maar uit één geest voortkomen, heeft de natuur ervoor gezorgd dat we in onze incarnatie als mens van elkaar gescheiden zijn. En blijkbaar is dat nodig: niemand kan de zorgen van alle andere mensen op zijn schouders dragen (zoals ikzelf het Nieuwe Testament begrijp - en dat is niet volgens de "Kerk" - is Jezus daar wel in geslaagd). Soms moet je volgens mij zelfs afstand nemen van geliefden om zelf niet ten onder te gaan.
Dus, ja, in mijn hart leef ik mee met de overledenen en de gekwetsten van vandaag, maar ook met alle andere zieken, wezen, weduwen en weduwnaars, met eenzamen, behoeftigen, stervenden, enzovoort.
Maar hier op aarde kan ik echt niet al hun lasten op mijn schouders heffen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten