De overlevenden (“les survivants” in het Frans), zo noemde mijn Matadi-vriendin Sabine ons toen ze De Horne binnenkwam voor nog eens een Matadi-reünie: we waren inderdaad nog amper met zijn elven. Uiteraard werd er gedacht aan al de mensen die ons hebben verlaten en werden er heel veel herinneringen aan hen opgehaald.
Maar we hebben ook ontzettend lekker gegeten en ondertussen intens genoten van ons samenzijn. Het is zoals Lily zei: ‘In Congo, ver van onze echte familie, kozen we ons een familie, en dat werden die vrienden’.
Toen iedereen begon afscheid te nemen (na nog een drankje op het binnenpleintje waar we eerst ook van ons aperitief genoten), zei ineens vriendin Rachel (moeder van Sabine): ‘Ik hoop zo fel dat ik hier volgend jaar nog kan aan deelnemen’. En ze weende daarna. Ikzelf hoop zo dat het geen voorgevoel was: Rachel wordt 89 in november.
Mijn “kinderlief” Marcel, zijn vrouw Marie-Claire, Roger en ik bleven (bij nog een biertje) lang napraten na het vertrek van de andere vrienden. Vooral over ons ouder worden. De avond was lauw, de herinneringen talrijk en de nostalgie soms heel pijnlijk!
Maar het was weer een mooie dag. Roger heeft foto’s gemaakt (ik ook enkele) maar die volgen morgen of zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten