De vaatwasser heeft bijna continu gewerkt, mijn rug doet weer zo pijn, alles ligt overhoop en we hebben te weinig geslapen maar wat heb ik genoten dit weekend: bezoek van onze “kindjes”, de kleinkinderen, en eindelijk nog eens van mijn broertje en een deel van zijn gezin.
Al die mensen waren niet tegelijkertijd hier: alleen deze middag en avond was ons eigen gezin compleet. Elena en Matthias zijn het langst gebleven: van vrijdag avond tot deze avond. Ze lijken ook genoten te hebben van onze spelletjes en wandelingen, van het eten, de verhaaltjes, onze liedjes en vooral gewoon van ons samenzijn (‘Je bent wel oud, oma,’ zei Elena op een bepaald ogenblik, ‘maar je bent toch mijn grote vriendin!’ En Matthias begon soms te huilen als zijn grote vriend opa even de kamer uitging). 
Gisteren middag maakten we een lange wandeling in Vechmaal (weer naar de Waterkuil). Het toeval wilde dat we daar Maj en Charlie ontmoetten die ook op wandel waren met vrienden aan wie ze net de Waterkuil zouden laten zien. Ze nodigden ons uit om mee de “grotten” in te gaan. Elena echter vond dat een beetje griezelig. Vermits het toch ongeveer tijd was voor hun vieruurtje stelde ik voor dat zij, Matthias en ik zouden “picknicken” op de bank naast de Waterkuil terwijl de anderen de groeve bezochten (ik had fruitpap, bananen en koekjes bij). Dat vonden ze heel spannend!
Daarna gingen we iets drinken bij Stephane in Heks. Uiteraard vroeg Elena een ijsje. Matthias had meer oog voor de visjes.
We hebben geluk gehad: heel het weekend was het mooi weer; de kleinkinderen hebben vaak buiten kunnen spelen (op het binnenplein). Enkel gisteren avond laat begon het eventjes te regenen.
Matthias kan nu zelf trappen bestijgen. Afdalen lijkt nog wat moeilijk en zeker die drie trapjes van het salon naar de keuken. Hij is echter verstandig genoeg om dan telkens hulp te vragen. Behalve een keer. Hij wilde het blijkbaar echt eens zelf proberen (ik hield hem wel stiekem in het oog) en, omdat hij bij het laatste trapje zich nergens meer kon aan vasthouden, begon hij te wankelen en belandde hij op zijn knieën in de keuken.
Ik schrijf wel dat Matthias hulp vraagt, maar dat doet hij niet mondeling. Hij zegt nog steeds bijna niets: alleen “Ja, nee, papa, mama, kijk, koek, Poewa (wat verwijst naar zijn knuffel én zijn fopspeen)”. Dus doet hij het anders (met zijn blik, al wenend desnoods, waarbij het duidelijk is dat hij alleen hulp wilde vragen, of al trekkend aan je benen). Het viel me vandaag tijdens de wandeling wel op dat hij meer begon te “brabbelen” maar dat ik niets daarvan begreep.
Uiteraard zou ik veel meer kunnen vertellen over dit prachtige weekend, maar ik ga hier niet al de interessante conversaties met onze “kindjes”, mijn broer, schoonzusje en nichtjes uit de doeken doen!
Of toch misschien even dit vermelden. Zeger had het onder andere over dit toneelstuk: https://www.youtube.com/watch?v=rvIR2PM4SsE, waarvoor Roger onlangs de zwaarden maakte, die volgens Zeger fel geapprecieerd werden.
Nu ben ik wel moe: ik zal deze avond niet meer al jullie mails kunnen beantwoorden, vrienden!
Foto’s volgen later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten