Gisteren wees Eva mij en haar opa op een "tekening" van haar die aan de keukenmuur van dochterlief en schoonzoon pronkte.
"Stoel," zei ze, en terwijl ze zichzelf aanwees: "ik".
Het betrof een tekening van een paddenstoel die ze bij onthaalmoeder Lutti had ingekleurd.
Ik luisterde wel maar was tegelijk met zoveel andere zaken bezig (onder andere met Matthias die net op dat moment een glas water vroeg) dat ik niet spontaan een foto nam van het "kunstwerk". Jammer, want dit is de eerste keer dat Eva ons toont dat ze bewust is van het resultaat van haar creatie én van onze reactie erop (want, echt, ze fleurde op toen Roger en ik onze bewondering uitten).
Eva was duidelijk (en terecht) heel fier op haar prestatie! 😊
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten