Dat was pas vandaag na de middag, zo lang hield die storing aan (het ging trouwens niet enkel om haar eigen - vaste, ze heeft immers geen mobieltje meer - telefoon, het probleem zat in het hele rusthuis). Ik was bang dat ze zich heel veel zorgen zou gemaakt hebben (hoewel ik wist dat ze vorige zaterdag broertje zou zien) maar nee hoor, ze zei: 'Het is zo lang geleden, hoe komt het?' waarop ik uitlegde dat ik haar niet kon bereiken. 'Ha ja,' antwoordde Nany, 'die telefoonproblemen, ik was je vergeten te waarschuwen.' Ze vroeg zich ook af waarom ze soms zo verward is. 'Ik herken soms mensen niet! Met jou had ik immers ook problemen, hé, bij de uitvaart van José?' Het was dus weer de Nany die ik gewend ben.
Voor de rest valt er niet veel te vertellen. Ik heb wel nog een volgende Limburgse monografie nagelezen (niet opgemaakt: dat werk gaan we voortaan uitbesteden aan een professioneel die dus veel sneller en beter werk zal leveren), met Jan en Jo voor volgende maand afgesproken, én heel even gechat met Elena. Heel binnenkort zie ik haar, Matthias en Eva weer en Elena leek daar evenzeer naar uit te kijken als ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten