Ik vergat erover te schrijven in de vorige post maar het was vandaag niet de eerste keer dat ik merkte dat Roger zich meer zorgen maakt over de kleinkinderen dan vroeger over onze kinderen. Met onze kinderen was het voor mij immers in mijn eentje aftasten en zien wat ze al wel of niet aankonden, ze soms zelfs een beredeneerd risico laten nemen - maar alles blijkt goedgekomen te zijn. Roger trok zich daar toen veel minder van aan (en ik heb hem trouwens een paar keer - terecht, denk ik nog steeds - verweten dat hij onberedeneerde risico's nam).
Eerst vond ik het dus heel eigenaardig dat hij nu overdreven voorzichtig is terwijl hij dat niet was met onze eigen kinderen maar vandaag was het zo typisch dat ik meteen inzag wat er gebeurde.
Het was immers de eerste keer dat Roger geconfronteerd werd met iets dat de kleinkinderen zelfstandig mogen doen terwijl ze dat nog niet mochten toen we de laatste keer gingen "babysitten" (dat was immers al zo lang geleden!). Met onze kinderen had hij geen tijd om deel te nemen aan dat aspect van de opvoeding waardoor hij niet besefte aan welke risico's je wel of niet een kind geleidelijk aan mag (of durft) blootstellen. Nu echter heeft hij wel de tijd om zich van al die zaken bewust te worden en het verschil met de vorige oppassessie was voor hem te opvallend omdat hij die evolutie niet geleidelijk aan heeft zien gebeuren.
Zo'n "onnozel detail" is ook een gevolg van deze zogenaamde sanitaire crisis: grootouders zagen hun kleinkinderen soms niet meer opgroeien! Ik weet het, Roger en ik mogen op dat gebied echt niet klagen in vergelijking met andere grootouders die ik ken!
Ik dacht daaraan terug (ik bedoel aan de oorzaak van de voorzichtigheid van Roger) toen ik deze avond nog even luisterde naar deze getuigenis van een vrouw van 81 jaar op een Franse radio.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten