Gisteren was een vreselijk drukke dag. ‘s Ochtends vond ik nog een vergeten deeltje van die grote vertaling, de foto’s die ik moest inlassen in het volgend nummer van de Limburgse monografieën, en een na te lezen nummer van Oostland (het tijdschrift van de KVLS) in mijn mailbox. Na al het werk dat die mails met zich meebrachten, wilde ik absoluut even gaan wandelen met Roger, uiteraard koken enzovoort; en ‘s avonds moest ik naar een bestuursvergadering van de KVLS. Gisteren avond was ik dan ook echt uitgeteld.
Vandaag was het veel rustiger. Ik ben beginnen schoonmaken (op mijn gemakje, want ik krijg tegenwoordig nogal snel het spit bij het stofzuigen, vegen enzovoort: ik word oud). En we zijn gaan wandelen rond Borlo. We kenden het dorpje al, maar hadden de omringende velden nog niet ontdekt. De toeristen al evenmin, dacht ik, want wat was het daar stil en rustig!
(Foto Roger)
In de buurt van een enorme hoeve uit de 17de eeuw, liepen we de velden in. Voor het eerst dit jaar ontmoetten we op de bermen klaprozen (een van mijn lievelingsbloemen).
(Foto’s Roger)
Aanvankelijk leek de veldweg nogal eentonig (hoewel, juist die eenvormigheid, en dan ineens die roofvogel die de lucht doorsneed, gaf me weer bijna mystieke gevoelens).
(Foto Roger)
En we zagen geen enkele zijweg om een lus te maken. Even dachten we dus dat we op onze stappen zouden moeten terugkeren. Gelukkig hield Roger vol. We stapten even langs de rand van een veld en kwamen verder weer op de landweg terecht die uitgaf op een verharde weg, maar nog steeds door de velden.
Aan die kruising ontmoetten we een jonge vrouw met een rottweiler. Roger vroeg haar of we via die weg weer in het dorp konden geraken en ze legde ons uit hoe dat mogelijk was. We praatten nog even over de opvoeding van honden die als gevaarlijk worden bestempeld. En ze vertelde dat de mensen van hier meestal niet inzien hoe mooi hun streek is: ‘We zien soms mensen rondlopen met een kodak en foto’s maken van die bloesems die wij niet opmerken. Maar dan gaan we zelf eens van dichterbij kijken wat die wandelaars aan die bloesems vinden, en ja, dan zien we pas hoe mooi die bloemetjes zijn.’
En ik vroeg me dus af of de toeristen de plek dan toch al wel hadden ontdekt?
De weg die ze ons had aangewezen was prachtig, want voor een groot deel hol (ik heb al geschreven hoeveel ik van holle wegen hou), en op beide bermen omzoomd door bedwelmende meidoornstruiken.
(Foto’s Roger)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten