Het was vandaag zacht zonnig weer en ik besliste dat we onze dagelijkse wandelingen zouden hervatten. Maar wat heb ik moeten aandringen! Roger heeft, net zoals veel andere mensen die ik in Leuven heb leren kennen, een neiging tot “inertie” . Ik weet het, hij heeft gelijk als hij zegt dat hij gisteren, zonder wandeling, toch voldoende beweging heeft gekregen door al zijn kleine werkjes aan het huis! 
Uiteindelijk vertrokken we te voet (op aandringen van Roger en toch geloof ik dat hij toen mijn blog van gisteren nog niet gelezen had!) de velden in voor een lus van ongeveer drie kwartier. Auto rijden wordt gewoon te duur, en dat voelt Roger - net als iedereen – natuurlijk ook.
Maar ik vond onze wandeling oké, hoewel ik er niet veel over te vertellen heb. Ik kan toch niet constant herhalen dat ik hou van de rust en de weidse gezichten in de velden rond ons dorp? Ik heb deze keer zelfs geen vogels gezien!
Terwijl we zo stapten, vroeg ik aan Roger wanneer we nu eindelijk een autostoeltje zouden gaan kopen. Elena begint immers uit haar “maxi cosy” te groeien, en het volgend stoeltje dat haar ouders hebben gekocht verplaats je niet in “één, twee, drie” naar een andere auto. Roger vroeg zich nog af waarom dat zo veel moeite kost, zulk stoeltje te verplaatsen (en die vraag stel ik me ook: de ontwerpers hadden volgens mij even goed kunnen zorgen voor een zitje dat met enkele klikken kon verhuisd worden), maar besliste ineens toch dat we naar Sint-Truiden zouden rijden om meteen bij Prémaman een stoeltje te kopen. Ik had vroeger altijd het idee dat Prémaman nogal een dure winkel is. En misschien is dat zo in vergelijking met winkels zoals “Kinderparadijs” of “Babyplaneet” enzovoort, maar, nogmaals, daar naartoe rijden kost ook veel geld.
En we kregen te maken met een verkoopster die mij heel onderlegd leek. Ze raadde ons aan een stoeltje te kopen dat mee zou gaan tot wanneer Elena 35 kg weegt, dus tot ongeveer 12 jaar. Ik weet dat haar ouders een meer comfortabel zitje hebben gekocht dan wij, en dat ze dat na een paar jaar weer zullen moeten vervangen.
Als ik goed onthouden heb wat de verkoopster ons uitlegde, is zo’n meer comfortabel stoeltje wel nodig als je lange ritten maakt met de peuter. Wat wij niet doen.
Maar, terwijl we naar huis reden, bedacht ik dat er enorm veel geld wordt verdiend met die zitjes: de ouders zijn wettelijk verplicht er een te kopen, elk paar grootouders koopt er een omdat dit handiger is, en als die gescheiden zijn (en/of hertrouwd) en elk afzonderlijk hun kleinkind af en toe vervoeren, worden er soms nog vier bij gekocht.
En op elk van die dure autostoeltjes int de fiscus 21% BTW! Is dat toeval?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten