Vandaag was weer Elena-dag, en eigenlijk heb ik heel veel te vertellen. Maar ik ben te moe.
Daarom alleen wat mij het meeste opviel.
‘s Avonds, voor haar laatste (of voorlaatste als haar ouders haar tegen middernacht nog even voeden) flesje, eet ze een beetje met ons mee tegenwoordig. Het was me al enkele weken opgevallen dat ze probeerde zelfstandig te eten, maar dat ze om de een of andere reden haar lepel altijd omgekeerd hield: ze probeerde steeds haar eten op te scheppen met de bovenkant van haar lepel.
Deze avond, terwijl haar mama les gaf en haar papa (een andere) les volgde, had ik voor ons een “woksel” (dat is mijn eigen woord voor een “wok-gerecht”) bereid.
En tijdens het eten viel het mij op! Elena (die een bordje met rijst en saus had gekregen) probeerde niet meer zelf eten op te scheppen. Eerst hield ze mij heel goed in het oog. Daarna gaf ze mij voor elke hap haar lepel door en wees naar haar bordje. Ze vertelde er ook van alles bij, maar jammer genoeg begrijp ik nog niet wat ze wil zeggen. Misschien ligt dat aan het feit dat ik haar maar één keer per week zie? Ik herinner me immers dat ik met onze eigen kinderen nogal gauw doorhad wat elke '”Baba”, “Tata”, “Ojama”, “Tita”, Neema”, “Oehoe”, “Lolo”, “Vafvaf”, “Neesommemat”, “Lolotee”, … enzovoort betekenden.
Maar ik ging het dus uitsluitend hebben over dat eten! Wel, ik begreep dat ik moest eten opscheppen uit haar bordje. Maar telkens als ik het naar haar mond wilde brengen, hield ze mijn hand tegen. Dan pakte ze haar lepel zelf vast, en deze keer op de goede manier, en bracht zelf de inhoud naar haar mond.
Om daarna even (bescheiden) “bravo” te klappen. En dat herhaalde zich hap na hap!
Roger heeft dat zelfs niet opgemerkt: hij was tijdens het eten druk aan het luisteren naar het nieuws op de VRT (die hier meestal taboe is)! 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten