Het is zover: de traditie wordt hernomen. Elena had haar eerste “Nieuwjaarsbrief” uit het hoofd moeten leren en meegekregen om, nadat ze hem “had voorgelezen” af te geven aan haar ouders en grootouders. In ruil krijgt de voorlezer traditioneel een centje, maar daar vond ik haar nog wat te jong voor: ik had haar een speeltje gekocht – voor Matthias ook natuurlijk.
Alleen verliep het niet allemaal zoals gepland.
Om te beginnen moesten we onze eerste plannen wijzigen: normaal gezien zouden de “kindjes” en kleinkindjes allemaal naar hier komen, maar de diarree van Elena (Matthias is er bovenop geraakt) maakte dat onze dochter ons vroeg of we naar haar konden komen. Wat wij dus deden met al de kookingrediënten die ik voor het “feest” had gekocht.
Toen we aankwamen, bleek Elena niet zo blij als gewoonlijk ons te zien. Ik vroeg haar of ze ons vergeten was. Ze antwoordde niet, maar wilde meteen gaan dutten. Haar mama vroeg haar nog of ze oma en opa niet meer graag zag; en warempel, Elena antwoordde: ‘Nee!’
Matthias lag al te dutten toen we aankwamen maar werd wakker tijdens de siësta van Elena. Ook voor hem leken we eerst vreemden, Roger en ik!
We hebben de kindjes natuurlijk al lang niet meer gezien… En tijdens de kerstvakantie hadden ze enkel contact met hun andere grootouders en familie (weekends, een ver reisje, feestjes). Misschien was hun reactie dus normaal… Maar eerlijk gezegd, het deed me een beetje pijn!
Matthias veranderde snel van houding tegenover ons, werd weldra weer een goedlachse peuter, speelde weer opvallend goed op zichzelf, loopt nu (een beetje onzeker) aan onze hand of achter het duwkarretje, wilde af en toe van de ene arm naar de andere verhuizen en lachte de hele tijd heel lief, maar at nog niet zo heel veel.
Elena bleef maar slapen. Ik vroeg – tijdens het koken - aan onze schoonzoon of ze het voor hem en onze dochter, en voor zijn ouders, goed had gedaan, dat “voorlezen”.
Nee, ze deed het duidelijk helemaal tegen haar zin (ik herken mezelf daarin! 
Elena werd wakker terwijl we “aperitiefden”. Er werd niet meer geopperd over die “brief”, en dat leek ze te appreciëren, want ze was ineens weer heel goede vriendjes met Roger en mij. Terloops begon haar papa zelf te reciteren uit wat zij had moeten “voorlezen” en toen ging ze wel aarzelend mee, en overhandigde me daarna fier de “brief”.
Waarna ze haar nieuwe Barbie-pop van ons kreeg (ik weet het, die poppen bestendigen een rollenpatroon, maar eigenaardig genoeg spelen ook meisjes die daartoe niet worden aangemoedigd daar graag mee). Ik kreeg op mijn beurt twee “geschenkjes” (speeltjes) van haar die ik mocht naar huis meenemen, zodat ik er vaak kon mee spelen tot de volgende keer dat we haar ontmoeten!
Ze at niet veel tijdens ons “feestmaal” maar toch had ik de indruk dat ze stilaan de ziekte, die ik zou durven bestempelen als een gewone “turista”, te bovenkomt.
Vanaf het moment dat de stress van “zich verplicht in spektakel te geven” van Elena was weggevallen, was ze weer het meisje dat ik ken. Ze danste, zong, we moesten meezingen en dansen, en ik moest zelfs met haar onder de tafel kruipen, in haar “tent”.
Oei, “kindjes” van mij, ik besef dat ik niets over jullie schrijf! Natuurlijk was ik ontzettend blij jullie terug te zien! Maar ik mag hier zo weinig vertellen over jullie zorgen, vreugdes, verdrietjes en plezier zonder jullie “privacy” te schenden (binnenkort moet ik daar in verband met Matthias en Elena ook voor oppassen trouwens)!
Wees enkel van dit verzekerd: ik heb ontzettend genoten van onze avond!
En, Zeger, je hebt het misschien opgemerkt, ik verkoos jouw foto’s deze keer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten