Het is laat en morgen moeten we heel vroeg op, dus een heel kort relaas van onze babysitdag. Eigenlijk is het meer een “peuter- en kleutersitdag” geworden!
Elena sprong in mijn armen toen ze ons op de speelplaats zag aankomen, vertelde onderweg naar Lutti honderduit.
Bij Lutti wuifde Matthias meteen naar ons van bij het keukentje (hij was weer aan het “koken”).
De kindjes hebben goed gegeten, kort daarna ging Matthias dutten en nadat ze enkele uren tegen haar vermoeidheid had gevochten, wilde Elena ook even gaan slapen. Ze sliep bijna twee uur.
Matthias werd vroeger wakker dan zij en we kregen eindelijk de kans een beetje meer foto’s van hem te maken. Hij is immers zo schattig: lacht bijna constant, wijst alles aan terwijl hij iets brabbelt dat waarschijnlijk wil zeggen: “wat is dat?”, probeert te stappen en trekt zich aan alles en iedereen op en, dat is echt heel opvallend, speelt toch enorm goed in z’n eentje.
Elena wilde geen fruit als vieruurtje, enkel boterhammen met choco. Ze kreeg er eentje, maar daarna probeerde ik haar een banaan (ander fruit wilde ze niet) te doen eten… Die uiteindelijk bijna helemaal door Matthias werd verorberd na zijn fruitpap.
Als avondeten was er cappellini met pesto, courgette en gerookte zalm, en dat leek Elena wel lekker te vinden. Na hun bad en nog een flesje melk was het tijd voor een verhaaltje. Ik had Matthias erbij genomen in het bed van Elena maar na een poosje heb ik Roger moeten vragen er ook bij te komen. Eerst luisterde onze jongen aandachtig maar weldra begon hij zo fel te rollebollen dat hij geregeld bijna uit bed viel!
De kindjes waren gaan slapen, ik was aan het opruimen en ineens stond Elena naast mij. Ze kon niet slapen, miste haar mama en vroeg mij om bij haar in bed te komen liggen. Wat ik dan maar deed. Elena verzekerde me dat ze zou wakker worden als haar mama thuiskwam… En begon vragen te stellen: wie mijn vriendin is op school, of ik daar ook een vriendje heb, enzovoort (en natuurlijk vertelde ze over haar eigen vriendjes! Grappig, eerst zei ze dat Tuur haar vriendin was, en dan verbeterde ze: ‘Nee, Tuur is een jongen, dat is mijn vriend!’).
Ik legde haar uit dat ik niet meer naar school ga (ik vermoed dat ze denkt dat grote mensen ook naar school gaan als ze “werken” omdat haar mama lesgeeft), sprak over enkele van mijn schoolvriendinnen en zei haar dat haar opa mijn grootste vriend is en dat we daarom met elkaar zijn getrouwd. Ik vroeg me af of ze dat woord kende, maar ze stelde er geen vragen over, integendeel: ‘Als ik groot ben, trouw ík met papa en mama en gaan we in een mooi kasteel wonen’, was haar reactie.
Uiteindelijk viel ze in slaap!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten