We stonden gelukkig iets later op dan gisteren deze ochtend. Na het ontbijt werd het weer spelen, vertellen en nog eens spelen. Tot het tijd was voor de boodschappen. Elena weigerde een jas aan te trekken: ‘Die heb ik niet nodig in de winkel’. Wel trok ze boven haar gewone kleding haar “prinsessenjurk” aan en zag ik haar telkens glunderen als iemand opmerkte: ‘O, een prinses!’. Bij de biersteker pronkte ze niet alleen met die (bijna tot op de draad versleten 
)jurk maar ook met haar nieuwe horloge!
Dat leverde haar en Matthias van de uitbaatster elk een mini “Kerstmanbeertje” cadeau op waarmee we daarna druk “toneel” gespeeld hebben (op een van de twee nieuwe speeltapijten).
Na het middageten ging Matthias uitgeput dutten. Elena probeerde in slaap te vallen op de sofa maar dat lukte haar niet.
Ze bleek dan ook vrij moe toen ik na een snel vieruurtje een wandeling voorstelde en toch heeft ze het de hele tijd volgehouden. Vanuit zijn buggy wees Matthias weer naar alles op vragende toon: ‘Kijk!’ waarop hij lijkt te verwachten dat wij de naam ervan zeggen. Alleen van de koeien en huizen zei hij zelf de naam.
Met Elena speelden we onderweg “Ik zie wat jij niet ziet” dat ze heel leuk leek te vinden. Plezier dat ze had! En Matthias lachte mee hoewel ik vermoed dat hij niet echt wist waarover het ging. Op een zeker ogenblik zag Elena iets dat “bruin is”. Ik vroeg: ‘Een boom?’ Dat was bijna juist. ‘Een boomstam, oma!’, verbeterde ze me.
Eigen foto
Foto Roger
Ik herinner me niet echt wat onze eigen kinderen op welke leeftijd zegden maar ik heb de indruk dat zij veel woorden kent voor haar leeftijd. Zo zei ze bij het avondtoilet ineens van iets in onze badkamer dat het “zeepachtig” is en we hebben al opgemerkt dat ze zelf nieuwe woorden construeert, op een vrij logische manier. Voortgaande op “dommerik” of “stouterik” spreekt zij bijvoorbeeld over een “lieverik” en zelfs over een “badderik” (iemand die graag een bad neemt). Matthias blijft afwachten (afijn, ik hoop het) en zegt (dus?) nog niet veel. Wel valt het mij deze dagen op dat hij Roger gewoon “papa” noemt en mij “mama”.
Ook ‘s avonds aten de kindjes heel goed (zelfde soep als gisteren en worst met appelmoes). Zo goed zelfs dat ze geen ijsje meer wilden als dessert: ‘Ik heb helemaal geen honger meer’, zei Elena en Matthias antwoordde gewoon: ‘Nee’ op mijn voorstel.
Daarna zette ik de kindjes even voor de pc: ik wilde immers mijn pijnlijke rug wat laten rusten. Elena koos een filmpje dat ze kende (ik kan me zelfs niet herinneren wat het was, alleszins iets met varkentjes) maar wat we vonden was Portugees gesproken. Toen ik dat merkte, stelde ik haar voor een ander filmpje te zoeken maar nee, ze wilde absoluut dit filmpje uitzien (ze leek het verhaal goed te kennen). Matthias hield het minder lang vol (omdat hij zo zijn taal niet kan oefenen in zichzelf?). Dat werd dus weer met hem spelen!
Foto’s Roger
Na hun avondtoilet en vlak voor ze in bed kropen, wilden de kindjes nog een verhaaltje uit een boek. Het werd “Sneeuwwitje” – ‘Hoewel dat wel een beetje eng is met die boze koningin, hé oma’, zei Elena letterlijk.
Nu slapen ze als roosjes en ik hoop (voor ons) tot minstens 8 uur morgenochtend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten