Het regende maar enkele minuten gisteren en het is nog steeds te warm!
Terwijl Roger deze ochtend in het Leuvense aan een familiale beraadslaging deelnam (waar ik niet bij hoefde te zijn, hoewel ik me achteraf afvroeg waarom hij op bepaalde gerichte vragen van mij niet kon antwoorden) nam ik het poorthuis onder handen. Ik heb een hekel aan al die huishoudelijke werkjes, dat weet iedereen. Het enige interessante eraan is, vind ik, dat je tijd krijgt om na te denken en te mijmeren...
En deze keer dacht ik aan al die vrouwen die ik zag en zie genieten van dat soort karweitjes, al voor maar vooral na hun pensionering. Niet alleen mijn tante apothekeres of mijn oude vriendin die vroeger les gaf bijvoorbeeld, maar ook vriendinnen van mijn eigen leeftijd zie ik opgaan in dat werk.
Mij lukt dat niet. Ik blijf het als een heel vervelende verplichting ervaren. En, eerlijk gezegd, dat merk je ook aan mijn "huishouden": ik zal nooit meer doen dan wat echt noodzakelijk is! Maar... eigenlijk zou ik willen kunnen genieten van dat werk.
Terwijl ik me daarover zorgen maakte (wat als ik ooit, door omstandigheden, behalve eventueel nog lezen, niets anders meer te doen zou hebben? Zou ik dan uit verveling toch meer dan het noodzakelijke doen in het huishouden of zou ik de tijd vullen met lezen?) gaf een trilling aan dat er een mail aankwam. Van "mijn zieke" ! Met relatief goed nieuws (relatief, want genezen is hij uiteraard niet). Blij dat ik was! Ik vond dat het tijd was om even op te houden met dat werken in het stoffige en rommelige poorthuis en mezelf een kopje thee in te schenken.
Toen Roger thuiskwam, was ik toch klaar met mijn geplande werk voor vandaag en wilde hij, na een snelle lunch, iets kopen in een Amerikaans Stockhuis. Ik ging mee, eigenlijk alleen om Roger te vergezellen. Daar, in die winkel, liet hij zich ineens ontvallen, tussen die (weliswaar min of meer georganiseerde) rommel: 'Wat een paradijs!'
Ik weet het, Roger houdt van zulke rommeltoestanden en dat is de enige oorzaak van ruzie tussen ons beiden!
Deze avond laat typte ik verder mijn dagboek van 1965 over nadat Roger eindelijk had gebeld naar de architect met wie we contact hadden opgenomen in verband met de afbraak van onze stallen. Die bleek ons gewoon vergeten te zijn! Roger vertelde me dat zijn jongste zus, die hij deze ochtend dus ontmoette, ook stallen laat afbreken en zei me: 'Als ze hier nog lang treuzelen, spreek ik haar afbreker aan: die verplaatst zich immers tot in onze contrei!'.
En ik typte verder over uit mijn dagboek: dat ik me zo gelukkig voelde toen ik in juli 1965 met vriendin Denise op vakantie mocht bij onder andere wie ik hier en nu "mijn zieke" noem!
O ja, vandaag ook nog enkele interessante mails gewisseld met Jan Gerits. Over de Limburgse monografieën uiteraard... maar ook, en dat is minder leuk: over het gebrek aan interesse ervoor bij KVLS-leden!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten