Verrassing!

Nee, niet voor ons, wel voor "mijn zieke". We hadden met zijn echtgenote afgesproken dat Roger en ik vandaag zouden langskomen en dat zij het geheim zou houden voor "mijn zieke".

We reden naar de andere kant van ons landje, twee uur aan een stuk, wat eigenlijk goed meeviel, gezien het drukke verkeer. Al had ik onderweg de neiging om soms de ogen dicht te knijpen in afwachting van de in mijn idee bijna onvermijdelijke botsing. Die vrachtwagenbestuurders kijken immers naar niets.
Nog een kwartiertje zoeken naar een parkeerplaats en we konden naar de kamer van "mijn zieke" die duidelijk blij verrast leek.

Wat was ik blij hem en zijn echtgenote terug te zien!
Na de omhelzingen (ja, zusje, ik heb hem een kusje speciaal van jou gegeven) liepen we samen naar de cafetaria waar we een biertje dronken (niet "mijn zieke", die houdt het nu bij water). We praatten bij, zij vertelden over al wat ze hadden meegemaakt en over de duidelijke beterschap na het toedienen van een nieuw medicijn. "Mijn zieke" zag er goed uit: ik heb de indruk dat hij er bovenop aan het geraken is en uiteraard ga ik daar verder voor "duimen".
Na nog een koffie (thee voor mij)  kocht ik een belegd broodje voor onderweg en na nog enkele nieuwtjes te hebben uitgewisseld, namen Roger en ik afscheid.

In het naar huis rijden deden we er meer dan drie uur over (al moet ik daar eerlijkheidshalve aan toevoegen dat we elk een helft van dat broodje opaten terwijl we na twee uur rijden even halt hielden).

Thuisgekomen had ik geen honger meer en zin om te koken ook niet. Roger heeft nog wat brood met toespijs gegeten. En ik kijk terug op een mooie, gezellige middag! Bedankt, Roger, dat je daar naartoe hebt willen rijden!