Gisteren bracht ik iets naar wat wij de bibliotheek noemen, de kamer waar Roger druk aan het werken is om ze te voorzien van plafondhoge boekenrekken, en ik graaide in een van de dozen vol boeken die daar wachten om in de rekken te worden gerangschikt.
Eigenaardig: het boek dat ik vastgreep was een Franse vertaling van de sprookjes van Andersen. Eigenaardig omdat ik onlangs, ik denk aan Elvira en Geert, het echte verhaal vertelde van de kleine zeemeermin. En dat echte verhaal stemt je minder optimistisch dan wat Walt Disney ervan gemaakt heeft (al vond ik die tekenfilm echt te genieten). Ik herinnerde me dat ik als kind in Congo het echte verhaal had gelezen (ook in het Frans natuurlijk) maar met veel mooiere afbeeldingen dan wat in dit boek staat. De tekst echter lijkt me dezelfde en toen ik deze avond tijdens mijn leesuurtje in de “zetel” met een stukje bittere chocola die op mijn tong smolt, onder andere dat verhaal herlas, voelde ik me ineens weer een kind! 
Maar… Wat ik niet zag als kind, is me nu opgevallen: Andersen had echt zin voor humor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten