We gingen deze middag Elena ophalen bij Lutti. Het is haar voorlaatste dag bij haar: volgende maandag gaat ze naar school. Morgen blijft ze thuis en vrijdag gaat ze dus voor de laatste keer naar de onthaalmoeder… met een heel mooi presentje dat ze heeft geknutseld samen met haar moeder.
Er waren vandaag maar drie kindjes bij Lutti en het was duidelijk dat ze met z’n vieren een heel prettige voormiddag achter de rug hadden. Ik hoop dat Elena het even fijn zal vinden op school (hoewel ik er zeker van ben dat ze die geweldige onthaalmoeder zal missen!).
Bij Elena thuis zijn er verbouwingen aan de gang… die heel veel lawaai met zich meebrengen. Om daaraan te ontsnappen, maakten Roger en ik na het middageten met de kinderen een wandeling van ruim 2 uur. Voor de eerste keer sinds heel lang passeerden we nog eens langs de Bereklauw.
Foto Roger
Het duwen van de twee buggy’s op die oneffen, heuvelachtige paden in die beboste streek was wel zwoegen: mijn knieën hebben afgezien! En de kindjes, die zijn uiteraard in slaap gevallen.
Thuisgekomen zorgden we met hun mama voor het vieruurtje (zij had taart gebakken met de pruimen uit onze wei).
Foto Roger
Terwijl zij daarna met Roger ging boodschappen doen, heb ik een uurtje gespeeld met Matthias en Elena op het speeltapijt. Matthias schuift nu echt (op zijn buik of op zijn achterwerk) naar het speeltje dat hij wil vastgrijpen. Elena wilde vooral met haar poppen spelen en ik moest die constant hun pyjama (oude pyjama’s van haar die nu ook te klein zijn voor Matthias) helpen aan- en uitdoen: in haar fantasie zijn de nachten van haar poppen zo voorbij! En veel werk dat ze had (zei ze zelf): haar “kindjes” in bed leggen, weer ophalen, eten geven, verschonen… Daarom besloot ze op een bepaald moment dat ze liever een toren wilde bouwen met Lego Duplo-blokjes. Aangezien die blokjes in haar slaapkamer lagen, moesten we alle drie naar daar verhuizen. Matthias zat daar op de vloer met wat knuffels te spelen terwijl zijn zus een hele hoge toren bouwde. En toen kwamen Roger en onze dochter thuis.
We bleven niet bij hen eten deze avond: we hadden rond 18 uur afgesproken met onze vriend Karel, in het Begijnhofhotel van Leuven.
Daar wachtte Karel op ons met mijn verloren gewaande fotoalbum. Wat was ik daar blij mee! Het bevat immers de enige foto’s die ik heb van de periode 1967-1971!
Het werd nog een heel aangename maar ook nostalgische avond: lekkere Orval gedronken, voor de eerste keer een Caesarsalade geproefd en veel herinneringen opgehaald. Dat alles in de mooie rustgevende tuin van het hotel.
Ondertussen maakte mijn smartphone er mij op attent dat er een vrij grote vertaling was aangekomen: ik weet weer wat te doen morgen!
caesarsalade is schijnbaar in tegenwoordig, sinds ik die voor de eerste keer gegeten heb in mei in Escalles, toen kende niemand van ons groepje het gerecht. En nu hoor ik het overal vernoemen.
BeantwoordenVerwijderenBlijkbaar, ja. Nu, ik vond het heel lekker... En het voordeel was dat het nogal licht is, niet te duur, en volstaat als maaltijd (voor mij toch).
Verwijderen