Onze dochter had gevraagd of we vandaag naar haar konden komen. Ik vermoedde dat ze wilde beginnen lessen voor te bereiden (en wij dus voor de kinderen moesten zorgen) maar dat bleek niet het geval. We hebben de hele middag en avond gezellig samen doorgebracht (ondanks de bijna constante regen). Toen we aanbelden was het Matthias, op de arm van zijn moeder, die we als eerste ontmoetten. En hij begon meteen te lachen. Blijkbaar herkent hij ons dus weer. Hij heeft bijna de hele tijd dat hij wakker was zitten lachen, echt! Ik herkende de goedlachse baby van voor zijn reis, maar dan veel blonder, veel groter en met heel mooie blauwe ogen.
Elena sliep toen we aankwamen, maar na haar dutje hebben we veel samen gedaan: getekend, gepuzzeld, verteld, gezongen, gesprongen en gebabbeld.
Elena maakt nu echte zinnen zoals: ‘ik ga straks eten, nu eerst puzzelen’ of ‘Ik geloof het wel’ of nog ‘Ik denk het niet’. Over zichzelf spreken met “Elena” lijkt voorgoed verleden tijd!
Matthias grijpt alles vast (en brengt het dan naar zijn mond) maar kan ook heel lang geboeid kijken naar wat zijn zus doet, en luisteren naar onze stemmen. Ze zijn toch zo schattig, die kindjes! (oei, dat zegt waarschijnlijk elke oma?)
Toch moesten onze dochter en ik de kindjes even aan hun lot overlaten (nee, grapje! 
Onze dochter zou me immers helpen met mijn probleem bij de lay-out van de volgende Limburgse monografie. In feite bleek het heel eenvoudig op te lossen (hoewel zij eerst ook even moest zoeken).
‘s Avonds, kort na de thuiskomst van hun vader, kwam ook “Nonkel” Zeger van de kindjes ons vervoegen. Nog meer gezelligheid tijdens ons avondmaal! Avondmaal dat we afsloten met taart gebakken door onze dochter (met pruimen uit onze wei). Heel lekker, maar oei, mijn lijn waar ik net weer begon op te letten!
Rond 21:30 uur reden we terug naar huis, want ik wilde die monografie nog in orde brengen deze avond. Daar heb ik nog aan gewerkt tot bijna middernacht.
Dat komt niet zozeer doordat ik er veel fouten in vond, maar wel omdat het veel tekst was en we ook nog een telefoontje kregen van onze vriend Karel Lambrechts die ons vertelde dat hij bij de spullen van zijn broer Dirk zaliger een fotoalbum had gevonden die mij toebehoorde. Wat was ik blij dat te horen! Tientallen jaren geleden had ik immers (hoe dom van mij!) Dirk een fotoalbum van mij uitgeleend omdat hij daar foto’s wilde uit laten kopiëren door onze vriend Jan. Die album heb ik nooit weergezien! En nu duikt die toch plotseling op via Karel (en tussenpersonen)!
Uiteraard zijn weer eens alle mails onbeantwoord gebleven deze avond! Sorry, vrienden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten