Prachtig omdat we alle “kindjes” en de kleinkinderen teruggezien hebben, zwaar omdat… Als Hendrik hier is, komt er geen vroeg gaan slapen aan te pas en als Elena en Matthias hier zijn dat wel betekent vroeg opstaan, en omdat mijn rug nog “opspeelde” na mijn laatste schoonmaakbeurt. Gelukkig was Hendrik hier al van donderdag, zodat hij en Roger mijn rug geregeld konden ontlasten! 
Omdat de kleinkinderen pas vrijdagavond zouden gebracht worden, konden we vrijdagochtend nog uitslapen van onze nachtelijke conversaties.
Vrijdagavond waren we bijna compleet: Zeger was immers meegekomen met zijn zus en schoonbroer (alleen Anneke kon er weer eens niet bij zijn). Elena kwam binnengelopen met een mooi koffertje dat ze achter zich aan sleepte en verkondigde me fier dat zij en Matthias hier kwamen logeren. Matthias lachte alleen maar luid.
Het werd een heel gezellige avond, maar uiteraard slaagde Hendrik erin Roger en mij nog te laat op te houden na het vertrek van zijn broer, zus en schoonbroer.
En hij maakte tijdens die conversatie met zijn GSM deze foto van zijn ouders
Roger en ik sliepen in dezelfde kamer als de kleinkinderen en gisteren om halfzes uur ‘s morgens hoorde ik Elena stilletjes praten in haar bedje. Om niemand anders wakker te maken, stond ik muisstil op, bracht haar naar ons bed waar ze me vroeg waar haar mama was. Ik legde haar uit dat die morgen (zijnde vandaag) zou komen, vertelde haar wat we allemaal zouden doen die dag (gisteren dus) als ze nu eerst nog wat zou slapen. Dat deed ze heel gewillig met mijn arm rond haar middel. Om 8 uur werd Matthias wakker, ik haalde hem erbij en tot 8:30 uur hebben we nog gespeeld en gebabbeld in bed.
Daarna begon een echt volle dag (gisteren dus). Eten geven, spelen (Elena met de popjes en met Lego Duploblokjes, Matthias ook met blokjes maar vooral met knuffels), de kinderen op tijd een dutje laten doen (en daarvan heb ik geprofiteerd om zelf even te dutten), en veel gerollebold in de “bedboot”.
En uiteraard Matthias geregeld een nieuwe Pamper aandoen en Elena op het potje zetten, wat nu heel goed lukt: ze heeft een hoop stickers mogen plakken in haar “dierentuin”.
Tijd voor een wandeling was er niet, maar we hebben wel samen enkele boodschappen gedaan: we gingen onder andere bier kopen. Daar vroeg Elena of ze in die mooie winkel ook wortels verkochten!
Ze praat nu heel goed, maakt prachtige zinnetjes… En gebruikt de taal zelfs om mij te imponeren. Zo had ik haar iets verboden en ze vond dat niet leuk, zei ze… Iets later (dat verbod lag duidelijk op haar maag) zegt ze tegen mij, terwijl ze me niet aankijkt en ogenschijnlijk druk bezig is met haar poppen: ‘Ik vind het echt niet leuk dat ik dat niet mag doen…Ik vind het echt niet zo leuk hier!’ (merk de nuances!) En daarna, omdat ik niet antwoordde (ze wist goed dat ik achter haar aan het koken was en dus alles hoorde wat ze zei) herhaalde ze: ‘Ik vind het eigenlijk niet zo leuk hier. Ik ben liever bij papa en mama!’.
Toen heb ik even getwijfeld: voelde ze zich echt niet gelukkig hier, of was het wat ik dacht? Ik heb dus wel geantwoord (even uitgelegd waarom soms zaken echt niet mogen en verteld dat haar ouders weldra zouden komen). Het bleek inderdaad een soort “emotionele chantage” te zijn: ze keek me nu wel aan, lachte breed en voor de rest van de dag waren we weer de beste vriendjes.
Het valt me ook op dat ze “jij” en “je” gebruikt. Haar ouders, aan wie ik al lang de vraag stel of ik haar moet aanspreken met “jij” of het Vlaamse “gij”, lieten me carte blanche, maar nu ik haar heb horen zeggen: ‘Wat doe je, Oma?’ of (echt waar!): ‘Ik denk van wel, wat denk jij, Oma?’ denk ik dat het beter is als ikzelf ook verder jij en jou gebruik. En dat lijkt me niet zo’n slechte evolutie!
Vandaag was al even druk, eigenlijk nog drukker, want de kinderen geraakten maar niet aan een dutje toe (te fel bezig met hun herinneringen - onder andere een kasteel, paarden, kippen en zelfs een trein – te ordenen in hun hoofdje?) en toen ze er eindelijk aan toe waren, was het voor mij tijd om te beginnen koken. Elena en Matthias werden deze avond immers opgehaald.
Na het avondeten gingen we nog even pruimen plukken in de wei. Elena bleek heel bang van onze schapen (wat ik begrijp: ook ik voel me niet meer op mijn gemak bij hen, zelfs niet meer bij Pamfiel). Maar ze vond het wel belangrijk dat haar mama die pruimen mee naar huis mocht nemen (ze heeft er hier dan ook tot en met van gesmuld).
Matthias (die veel babypraat uit de laatste tijd) lachte weer zo breed toen hij zijn ouders zag… En toonde hen wat hij dit weekend heeft bereikt! Nee, hij kan nog niet echt kruipen, maar in de “bedboot” “schuift” hij nu echt naar waar hij wil. Daarin durf ik hem geen seconde meer alleen te laten.
Mooie foto van jullie beiden, zo lief ! En ja, kleinkinderen kunnen vermoeiend zijn !
BeantwoordenVerwijderenKusje,
Françoise
Ik denk dat het vooral ligt aan het feit dat wij oud worden! :-(
VerwijderenKusje.