We waren vandaag van dienst als babysit! Om 12 uur gingen we Elena afhalen aan de school. Deze keer waren we er voordat de bel ging, en echt, onze grote meid lachte gelukzalig toen ze ons opmerkte, strekte haar armen naar mij uit, en, hoewel ik aan Roger had gevraagd zoveel mogelijk zelf de kindjes op te pakken (ik heb weer een van mijn ribben bezeerd tijdens een van onze werkjes hier in huis) kon ik niet anders doen dan haar heel blij in mijn armen te nemen. Samen reden we naar Lutti en onderweg vertelde Elena me onder andere dat ze “een beetje moe was”. Ze had vorige nacht niet zo goed geslapen, zei ze nog. Ik vind het ongelooflijk hoe goed ze haar zinnen vormt op haar leeftijd!
Bij Lutti ontmoette ze haar vroegere speelkameraadjes (en vooral Emma die haar stevig vastpakte) en uiteraard ook haar vroegere onthaalmoeder en haar echtgenoot die Elena als een prinses ontving! En natuurlijk haar broertje Matthias die al half in slaap in de maxi cosy lag.
Met Matthias erbij reden we naar huis, waar we samen aten (Matthias die onderweg weer wakker was geworden, sloeg ons filosofisch gade vanop zijn hoge stoel). Zodra ik hem weer in zijn ogen zag wrijven, bracht ik hem naar bed, waarna we nog even speelden en babbelden met Elena. Ze wees ons onder andere op de postkaart aan de muur, die wij haar en haar broertje hadden gestuurd vanuit Spanje: ze lijkt er zo fier op te zijn dat “de post die bracht”!
En dan zag ik haar echt vechten tegen haar vermoeidheid. Wat moet een hele dag school toch zwaar zijn voor zulke peuter! Eindelijk zei ze me: ‘Ik wil een beetje gaan slapen!’ en daar hoefde zelfs geen verhaaltje aan vooraf te gaan: ze was echt doodmoe!
Elena was pas aan het slapen toen Matthias begon te wenen. Ik ging kijken en merkte dat hij zich bevuild had tot vlak onder zijn schouders. Ik riep de hulp in van Roger: ik moest hem immers helemaal omkleden! En zoals ik al zei, ik zit weer eens met een gekneusde rib, en wilde zeker de baby niet op de luiertafel aan zijn lot overlaten terwijl ik andere kleding voor hem zocht.
Nadat Matthias helemaal gewassen en schoon was, heb ik een hele poos met hem gespeeld op het speeltapijt. Tot Elena ineens luid begon te roepen vanuit haar bed. Ik had haar voor haar dutje vergeten Pampers aan te doen en het gevolg was merkbaar: een vuile onderbroek, en nog meer dan dat: ook zij moest een andere outfit aandoen. En ik mocht niet zelf eender wat uit haar kleerkast kiezen! 
Toen was het ongeveer tijd voor hun vieruurtje. Een fruitpapje voor Matthias (dat hij heel gretig opat) en “echt fruit” zoals Elena zegt, voor haar. Ze leek echter meer zin te hebben in “onecht fruit”, zijnde zulke papjes, want zodra haar broertje niet meer wilde eten van zijn fruitpap, vroeg Elena of ze de rest (ik denk een gram of tien) zelf mocht opeten.
Daarna zouden we allemaal samen spelen, maar Elena was dan wel de “juf”: zij bepaalde wat we zouden doen. En dat was luisteren naar een fluitje waar ze op speelde, achter haar aan stappen (of kruipen wat Matthias betreft, en hij deed dat met veel plezier), kijken hoe zij gymoefeningen voordeed (die we gelukkig niet zelf hoefden na te bootsen) en luisteren naar verhalen die ze “voorlas”. Daar deed ze wel echt “juf-achtig” over: ‘Oma, jij zoekt een boek met verhalen, niet op de eerste plank, maar een plank daarboven’
Echt, zo spreekt ze op nog geen drie jaar!
En toen fantaseerde ze erop los bij de prentjes, nadat ze me eerst had gezegd dat ze nog niet kan lezen! En Matthias, die genoot ervan terwijl hij verder rondkroop!
Tegen dat hun moeder thuiskwam, waren de beide kinderen zo moe dat ze echt lastig werden. We hebben geprobeerd Matthias weer te slapen te leggen, maar dat viel niet mee: huilen dat die deed! Ik heb echt de indruk dat hij last heeft van zijn doorbrekende tanden.
Elena heeft nog goed gegeten, maar bleek daarna weer doodmoe.
Nadat onze dochter mij haar fiat had gegeven (haar man volgde deze avond Spaanse les), heb ik even naar Zeger gebeld, maar ik kreeg geen respons. Ik wilde hem eigenlijk vragen of hij ons wilde vervoegen voor de spaghetti die ik had bereid. Zeger belde later wel terug, maar toen waren Roger en ik al vertrekkensklaar.
En thuis kreeg ik per e-mail het overlijdensbericht van onze Matadi-vriend Michel Mincke toegestuurd! 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten