Steeds vaker hoor ik dat suiker verslavend zou zijn. Deze avond vond ik daar weer een stukje over in Psychologies. Er volgde een interview met een zekere Serge Ahmed, een specialist “verslavingen”. Ik vertaal hieronder een deel van dat gesprek.
“Moet de maatschappij ingrijpen ?
Serge Ahmed : Ja , ze moet ons informeren over de risico's , vooral als die zich op lange termijn voordoen, en ons aanmoedigen om onze consumptie onder controle te houden. Vermits alle bekende medische gevolgen van suikerverbruik niet meteen zichtbaar zijn, is het moeilijk voor ons ze zelf te ontdekken en erop te anticiperen. We hebben een preventieve boodschap van de maatschappij nodig. Maar deze ruwe informatie volstaat niet. We moeten ook positieve en negatieve prikkels krijgen. Zo kan de maatschappij onze overconsumptie bestraffen of verpesten door ze te stigmatiseren of ons in de ogen van derden te vernederen. Dit is een zeer effectieve manier om ons te doen verlangen ermee te stoppen. (…) Maar vergeet niet, vroeger, nog niet zo lang geleden, rookte bijna iedereen, en werd roken ook niet gezien als gevaarlijk en verslavend ...”
Oké, als suiker even verslavend is als tabak, dan moeten de mensen daarop attent worden gemaakt. Maar is het echt nodig, zoals nu gebeurt met rokers, dat mensen die voor suiker kiezen (in plaats van voor tabak bijvoorbeeld) vernederd en gestigmatiseerd worden? Ik heb me zo vaak geërgerd aan mensen die me uitlachen omdat ik na een maaltijd een sigaret verkies boven een zoet dessert. Word ik binnenkort verondersteld op mijn beurt mensen uit te lachen die wel kiezen voor een ijsje, koffiekoeken of een andere zoetigheid?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten