Na uren werken (voor Roger vooral in onze “bibliotheek”) vond ik dat we vandaag echt nog eens tijd moesten maken voor een wandeling.
‘Ik beweeg genoeg tegenwoordig,’ protesteerde Roger die inderdaad constant ladder op- en afgaat. En ik: ‘Maar ik niet!’.
We reden naar Rijkel waar we precies een half uur stapten. Het was niet de mooiste wandeling, maar het is dit jaar wel een mooie herfst. En ik zou het heel erg vinden als ik, omwille van het vele werk in huis, daar helemaal niet kon van genieten. Nu zijn de bomen op z’n mooist, met hun bruine, okerkleurige en rode kruinen! De temperatuur is heel zacht (rond de 19°C overdag en nu nog rond de 14°C). De lucht is prachtig (ik vind grijze tinten mooier dan azuurblauw) en er hangt overal een zachte fruitparfum: de laatste appelen en peren worden geplukt. Elke herfst ervaar ik als een geschenk, zoals de eerste keer dat ik dat seizoen bewust meemaakte, einde 1960, na onze vlucht uit Congo!
Na onze wandeling en voor Rogers routinedoktersbezoek, gingen we bier kopen. De uitbaatster, Lieve, bleek ook naar “In Godsnaam” te
zijn gaan luisteren. Ik heb haar daar niet gezien: ze zat niet bij haar zus Maj. En toen, terwijl we spraken over die lezing, kregen we zomaar twee speciale biertjes van haar cadeau.
Terwijl we betaalden, kwam ineens de uitbater eraan met een kist sterappelen (mijn favoriete appelen, en door gebrek aan tijd weet ik niet hoe het zit met de onze!) waaruit Roger en ik eentje mochten kiezen.
Zijn vrouw lachte: ‘kom niet meer terug vandaag hé! We hebben niets meer cadeau te geven!’
Roger ging daarna naar de huisarts (alles lijkt in orde), we aten, en daarna was het bestuursvergadering van de KVLS.
Toen ik daar als laatste aankwam, gaf onze voorzitster ons elk een namaakappel gevuld met stroop uit Borgloon. Weer een cadeautje dus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten