Vandaag was de felle wind van gisteren gaan liggen en regende het niet meer, dus konden we weer onze dagelijkse wandeling maken. Deze keer van de Stayen-molen in Sint-Truiden langs de spoorweg naar Halmaal en terug.
Het was de eerste keer dit jaar dat ik de bladeren onder mijn voeten hoorde knisperen en ik heb ervan genoten!
De herfst heb ik immers pas bewust leren kennen toen we uit Congo terugkeerden en ik hield meteen van dat seizoen!
Het werd meer dan een half uur een rustige, mooie herfstwandeling, jammer genoeg hier en daar “opgevrolijkt” door “kunstwerken”.
In Halmaal (eigenlijk meer op de grens van Halmaal en Wilderen) werd het drukker (maar interessant) wat architectuur betreft, en eens op de steenweg, terug naar de Stayen-molen, was het ontzettend druk en dus niet meer rustgevend. Een ongelooflijk contrast!
Deze avond aten we restjes. Van een overschotje van koeskoes(saus) had ik soep gemaakt (en die was ontzettend lekker: ik heb weer iets bijgeleerd), daarna aten we de rest van onze zuurkool van gisteren en om te eindigen wat kaas.
Tijdens de avondmaaltijd herinnerde ik Roger aan een grappige anekdote van gisteren. We waren in de Colruyt waar op een bepaald ogenblik een oude vrouw (ouder dan ik dus
Ze bleef maar praten, en Roger antwoordde maar niet. Toen keerde ze zich ineens om naar hem, leek heel verbaasd en zei: ‘Oei, sorry, ik dacht dat u mijn zoon was!’ Ik schoot in de lach. Even bleef de verbaasde uitdrukking op de dame haar gezicht staan (ze vond haar zoon niet meteen) maar toen ze hem wat verder zag staan, begon ze ook te lachen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten