Reclame voor de KVLS: schrijven in groep

Dat is eigenlijk niets voor mij maar de KVLS biedt het aan (ik kopieer hieronder de uitnodiging die ik daarvoor een poosje geleden kreeg):

"Nieuw! Schrijven in groep

De leden van KVLS kunnen eens per maand in het wondermooie Prinsenhof hun pennen slijpen en hun inspiratie laten opborrelen. We schrijven in groep, stil en elk voor zich, aan onze gedichten, onze columns, onze vuistdikke trilogie, het maakt niet uit. Vergelijk het met het hippe Slow Reading, maar dan qua schrijven.

Na een tot anderhalf uur leggen we de pennen neer of laten we het toetsenbord los, en bespreken we in groep het resultaat. Uiteraard met respect voor eenieders creatie: opbouwende kritiek en feedback dus.

We denken dat het leuk zal zijn, en een meerwaarde kan betekenen voor onze literaire ontwikkeling.

Waar: Kasteel Prinsenhof, Prinsenhoflaan 21, Kuringen

Data: donderdag 5 maart 2020 om 18.30h; donderdag 2 april 2020 om 18.30h

Tegen een luttele vergoeding zijn water, koffie en gebak verkrijgbaar.

Inschrijven bij Edith Oeyen, edithoeyen@telenet.be."

Als het iemand van mijn schrijvende kennissen interesseert, en je hebt de minste link met Limburg, word gerust lid van de KVLS zodat je kunt deelnemen aan die gezellige schrijfsessies in dat kasteel!

Nee, ik ben niet aan het zwanzen (sorry, Antwerps woord, denk ik): ik kan me heel goed inbeelden dat sommige schrijvers nood hebben aan een aparte plek om te schrijven, net zoals sommige schilders een apart atelier moeten hebben.

Ik had geantwoord aan Edith, de voorzitster van de KVLS, dat op commando schrijven niets voor mij is. Oké, dat doe ik wel met vertalingen en redactiewerk (waar ik ook heel fel kan van genieten) maar dat betekent nog niet dat ik in mijn vrije tijd graag op één bepaalde dag en één bepaalde plaats graag ga schrijven samen met andere mensen.

Nee, geef me maar mijn hoekje in onze werkkamer waar ik mijn inspiratie wel zal volgen (of niet) en enkel wanneer het me echt past.

Ik probeer het mij in te beelden, wat dat betekent, in dat kasteel een avondje gaan schrijven. En ik merk dat ik het me eigenlijk niet kan inbeelden.

Ik ben zelf het liefst helemaal alleen als ik schrijf (nu ook: Roger is al gaan slapen, al hindert mijn liefje me praktisch nooit... daarom onder andere zijn we zo graag samen, vermoed ik) en ik vrees dat ik in dat kasteel alleen schrijvende mensen zou zitten te observeren!

Ik weet echter dat veel mensen daar helemaal anders over denken, en echt, schrijvende vrienden, het volstaat dat je een link met Limburg hebt en een boek of tekst (desnoods in eigen beheer, in een tijdschrift of online) hebt gepubliceerd om lid te worden van de KVLS en in groep te kunnen schrijven!

Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik voel dat die formule niets voor mij is! O ja, ook heel belangrijk: ik kan nog steeds niet schrijven zonder ondertussen te "dampen" en ik vrees dat we in dat kasteel wel zoetigheden krijgen aangeboden maar niet mogen roken!