Huishouden en voetbal

Toen we deze ochtend rond 10 uur opstonden, bleken al veel tenten en caravans weg. Ik ging meteen een douche nemen en toen ik terug bij de tent kwam, zag ik dat Roger een Nederlandse dame hielp met het opvouwen van haar Quechua-tent. Elke type tent wordt op een andere manier opgeplooid, en het is soms inderdaad zoeken hoe het nu precies moet. Ze geraakten er dan ook niet uit, en er werd hulp gevraagd aan andere Nederlanders die ongeveer dezelfde tent hebben.

Het was al bijna 11 uur toen dat opvouwen eindelijk lukte en we konden ontbijten. De zon stond al heel hoog in de staalblauwe lucht.

Daarna ging Roger ook een douche nemen en ik vertrok naar de receptie om een penning te vragen voor de wasmachine. Vorige jaren kon je zo aan die wasmachine, nu bleek er iemand mee te komen om de deur te openen en weer te sluiten nadat je de machine had gevuld en in gang gezet. Waarschijnlijk hebben ze te maken gehad met vandalisme?

Na 40 minuten zou de was klaar zijn, en dan zou diezelfde man ons opwachten aan het lokaaltje met de wasmachines. Tot 10 over 12 zaten we dus bij onze tent, wat te lezen, wat te babbelen, de eksters te observeren en te klagen over de temperatuur. Het werd steeds warmer en we verplaatsten geregeld onze tafel en stoelen zodat we in de schaduw zouden zitten. Stipt om 10 over 12 stonden we aan de wasmachines. Niemand te bespeuren. Na iets meer dan 10 minuten wachten, ging ik naar de receptie en kwam onderweg de man met de sleutel tegen. Nadat we onze was uit de machine hadden gehaald, werd de deur weer op slot gedaan.
Daarna de was opgehangen en onze bagage een beetje geordend. Het werd steeds warmer (ik heb geen idee hoe warm het dan wel was).

Gisteren hadden we een mailtje gekregen van Zeger: of we eens konden uitkijken naar een 'sjiek zwaard' voor hem in Burgos. Maar vandaag zijn de winkels immers gesloten, dus dat zullen we morgen doen.

Uiteraard is er heel veel te zien en te bezoeken in Burgos, maar Roger leek geen zin te hebben om te stappen. Ik moet toegeven dat het niet alleen heel heet was, maar ook heel drukkend. Rond 14:30 uur, nadat we nog iets hadden gegeten, kreeg ik hem toch zover dat we even zouden wandelen in het park 'Fuentes Blancas', vlak achter de camping (die trouwens dezelfde naam draagt). Maar, dat hadden we moeten weten van vorige jaren, daar is weinig schaduw. Dus zochten we al gauw ons toevlucht tot de campingbar.

Er blijkt weinig veranderd te zijn in Spanje. Je mag nog steeds bijna overal roken, het is in de bars nog steeds even druk en lawaaierig, en alles wordt nog op de grond gesmeten (vloer die weliswaar twee of meerdere keren per dag grondig wordt geveegd).

We dronken vlak na elkaar twee ijskoude biertjes op het terras, in de schaduw. En ik kon doen wat Elvira mijn hobby noemt: mensen observeren. Die bar is immers niet alleen bestemd voor de kampeerders en werd vandaag druk bezocht door mensen uit de buurt.
In en rond de bar hingen veel voetbalfans rond. In een krant die daar rondslingerde las ik dat deze avond de finale werd gespeeld van de wereldbeker en inderdaad, ik zag moeders voor hun kinderen een instrumentje kopen dat ongeveer hetzelfde geluid produceert als de vuvuzela. En die kinderen waren al druk aan het oefenen.

Er waaide een verkoelend briesje op dat terras, en eens was er zelfs zo'n windstoot dat enkele parasols, een tafel en enkele stoelen wegwaaiden. Later, toen we weer bij onze tent zaten te lezen, werd de hitte ook getemperd door de wind. Soms leek het zelfs alsof het zou gaan onweren maar de lucht bleef staalblauw.

En deze avond gingen we eten in het restaurant van de cammping. Eerst moet je via de bar en die zat bomvol. De mensen zaten in rijen naar een televisiescherm te kijken.

(Foto Roger)

In het restaurant stond ook een scherm, maar gelukkig kon je ook in de tuin eten. Wat wij dan ook deden. Een eenvoudig maar voedzaam menu. Een gezelschap Nederlanders dat daar ook zat volgde duidelijk de match op tv (ze gingen geregeld naar binnen om daarna te bespreken wat ze gezien hadden). De dienster zei ons (in het Spaans): 'Ik hoop dat Nederland wint'. En ik: 'Niet Spanje?'

'Wel, 'antwoordde ze, 'Ik ben half Spaans half Nederlandse, dus mijn hart is verdeeld.'

Toen ik had verteld dat wij uit Vlaanderen kwamen, ging het gesprek even voort in het Nederlands. Ze zou afkomstig zijn uit Breda.

Rond 22:30 uur liepen we terug naar de tent. Ook op het pleintje voor de bar stond een televisiescherm en ook daar zaten veel mensen naar te kijken. Bij elke Spaans kampeergezelschap (dat niet in de bar zat) stond de televisie aan. En tot hier hoorden we geregeld roepen en juichen. En volgens het vuurwerk dat ik op dit uur (23:10) hoor, is het duidelijk dat Spanje gewonnen heeft!