Oost west, thuis best? Gemengde gevoelens!

Gisteren waren we rond 19 uur thuis. Zodra we de Belgische grens overstaken, daalde de temperatuur enkele graden, en even later begon het te regenen.

Toen de auto was uitgeladen en we hadden gegeten (een brik soep en een blik linzen met ‘petit salé’ dat we nog in  Frankrijk hadden gekocht) had ik zin om meteen weer te vertrekken. Al die rommel (we nemen wel alleen het allernoodzakelijkste mee op onze kampeerreis, maar het blijft toch een mini-huishouden), al die was, al die post die op ons wachtte, de vroegere kruidentuin en de trottoir die overwoekerd waren door het onkruid, en overal al dat stof en die spinnenwebben!

Langs de andere kant, ik vond het reuzefijn om eindelijk nog eens naar de ‘kinderen’ en Nany te bellen en hun stem te horen, om onze overbuurvrouw weer te zien en van haar de nieuwsje uit het dorp te vernemen. Niet allemaal even opbeurend: een overlijden onlangs, van een leeftijdgenoot van mij. Ik wist niet dat hij ziek was, maar ja, vermits hij zogezegd de ‘ziekte’ had overwonnen toen wij hem leerden kennen, werd daar niet meer over gesproken. En, volgens overbuurvrouw, zou hij pas heel recent hervallen zijn.

Na ettelijke keren de wasmachine te hebben laten draaien, na zoveel mogelijk zelf te hebben weggeborgen, nadat Roger het onkruid van de trottoir had gewied, mailde ik een ‘goede nachtje’ naar de kinderen. Ik schreef onder andere dat ik even zin had gehad om meteen weer op reis te vertrekken. En deze ochtend vond ik een antwoord van Zeger: waarom we dat dan niet deden. Ja, waarom niet eigenlijk? Met een beetje organisatie zou ik mijn vertalingen vanuit het buitenland kunnen verzorgen. Voor het administratieve werk zou dat iets moeilijker zijn. Maar als we af en toe terugkeren naar dit huis in Haspengouw, zou ik dat werk op die momenten kunnen afhandelen.

Maar… Wanneer zouden we dan de ‘kinderen’ nog zien?

We zullen dus maar weer een jaartje thuis blijven! Onze pruimen zijn rijp en zijn lekker (Roger heeft er al geplukt). Morgen worden we verwacht bij een vriendin van mij en overmorgen komen normaal gezien al de ‘kinderen’ af. En ik moet nog enkele afspraken regelen met vrienden.

Toen we in Aubigny betaalden voor onze vier nachten, reageerde de receptioniste Elisabeth (een goedlachse Engelse, die haar Franse vriend naar Frankrijk heeft gevolgd en met wie we geregeld een babbeltje deden) met: ‘Nu al?’. En toen ik zei dat thuis werk op mij wachtte, antwoordde ze: ‘Tja, een mens mag zich eigenlijk niet hechten aan reizigers’.  Toen kreeg ik veel zin om, eens thuis gekomen, haar een mailtje te sturen.

Misschien beter dus toch maar één maand per jaar rondtrekken? Want wat zou mijn leven worden als ik het hele jaar zou rondtrekken en overal vrienden maken??? Wanneer zou ik nog tijd vinden om te lezen, te mediteren, te schrijven?