Vertaaldag weer vandaag, maar tegen dat de schemering inviel, gingen we toch nog een half uurtje wandelen in Heks.
Wat een mooie naam, niet? En het is ook een mooi dorp.
Maar wij liepen een pad in dat ons voerde langs een beemd.
Het was weer zo rustgevend en mooi, die prachtige lucht, die roestkleurige bladeren op de grond, dat kappelletje (dat vroeger aan een nu omgekapte boom hing), de eenzame merel die zijn avondlied zong. Ik begrijp niet (maar ben er blij om) dat je op zulke idyllische plekken nooit iemand ontmoet. Voor mij is dat telkens een spiritueel bad.
Na een half uurtje naderden we weer het ingeslapen dorpje. Hieronder twee kiekjes van de kerk van Heks die we van tussen de bomen ontwaarden.
Het was niet de eerste keer dat we dat pad volgden, maar deze keer hebben we het op een zeker ogenblik verlaten voor een zijpadje. Dat uitgaf op een steeg die liep langs achtertuinen. Met soms de typische naïeve kabouters (en er bleek zelfs eentje omgewaaid door de wind van de laatste dagen). 
En toen we weer de ‘bewoonde’ wereld bereikten, bleken we in de straat te zijn waar we onze auto hadden achtergelaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten