Krappe kamer in een mastodont van een ziekenhuis

28 december 2010

Deze ochtend ging ik eerst een pre-paid kaart kopen voor het mobieltje van mijn kamergenote. Ik schatte die vrouw iets boven de 70 jaar, maar ze blijkt er precies 80 te zijn. En ze was bang om te vallen in die nog steeds gladde straten van Leuven.
Nu, volgens Hendrik, die ik gisteren avond aan telefoon had, is het in Antwerpen al even erg!

En in het terugkomen van de Carrefour ben ik zelf twee keer bijna tegen de vlakte gegaan. Mijn wandelstokken hebben me al veel dienst bewezen deze dagen!

Hoewel het bezoek eigenlijk pas om 14 uur begint, stond ik al om 12:30 op Roger zijn kamer. Niemand heeft me weggejaagd!

Roger had slecht geslapen (om de twee uur werd hij wakker gemaakt voor het een of ander onderzoek) en dat was te voelen aan zijn humeur. Voor de rest maakte hij het heel goed.
Hij ligt niet op een eenpersoonskamer, zoals we eerst zinnens waren te vragen: om de een of andere reden werd ons dat afgeraden door zijn dokter…

Dus werd het ontzettend druk op die krappe kamer. Zijn gebuur kreeg vrij veel bezoek, bij Roger kwamen zijn oudste zus, zijn broer en schoonzus, Geert en Elvira, Zeger en natuurlijk ik. Met momenten een overvolle kamer dus.

Gasthuisberg staat bekend voor zijn competente dokters en chirurgen. Maar als ziekenhuis is het echt geen aangename plek, hoezeer men ook geprobeerd heeft er iets gezelligs van te maken. Het complex is gewoon te groot, het lijkt wel een hele drukke stad. De coördinatie tussen het personeel laat ook te wensen over. Kijk maar naar gisteren, toen ik daar uren heb zitten niksen terwijl men mij telkens beloofde dat Roger weldra op een kamer zou liggen. Vandaag kwam er dan weer een dokter langs die zei dat een infuus mocht afgekoppeld worden, maar de opeenvolgende verpleegsters die Roger kwamen verzorgen, leken daar niets van te weten: die baxter bleef nog uren aangesloten. Zo zei een dokter dat Roger misschien zondag naar huis mocht, een andere sprak over maandag en een derde personeelslid had het zelfs over misschien zaterdag. Marie-Claire had voorgesteld dat haar man ons zou komen halen, maar als ik geen precieze datum weet, hoe kan ik dan met haar afspreken???

Om 20 uur, na nog een telefoontje van Hendrik,  hebben Zeger en ik Roger verlaten (Elvira en Geert waren al vroeger vertrokken: ze ontvingen vrienden deze avond). We reden naar Leuven, Zeger op de fiets, ik met de bus. En ik had zo’n grote honger dat ik mezelf heb getrakteerd op een spaghetti in een restaurantje tegenover mijn ‘hotel’. Helaas, ik kreeg nog niet  de helft ervan op.