woensdag 22 december 2010

Kerstmis, ziekenhuizen, schapen en familie

Ik ben niet graag in een ziekenhuis. Ik herinner me dat ik er in januari 1997 elke dag naartoe ging, om Roger te bezoeken, en dat ik toen pas voor de tweede keer goed besefte wat een miserie zich achter die deuren afspeelt (de eerste keer was toen mijn vader stierf). Zelfs bij de geboorte van onze kinderen (en ondanks het feit dat ik in dat ontzettend grote ziekenhuis echt niet enkel op de kraamafdeling rondwaarde), had ik dat niet zo fel ondervonden. Tja, waarschijnlijk leefde ik toen telkens in een roze wolk?

We moeten binnenkort weer naar zo’n mastodont van een kliniek. Roger moet een (vrij routineus) onderzoek ondergaan, maar zal daarna toch minstens één keer moeten overnachten in een ziekenhuiskamer. Ikzelf heb veel geluk:  Elvira en Geert wonen niet zo ver van het ziekenhuis af, én ze  hebben mij voorgesteld om bij hen te komen logeren. En hun voorstel was zelfs breder: zij moeten die  dag naar een kaas en wijn-avond, en ik mag ze vergezellen! Glimlach

Een of twee dagen daarna mag Roger weer naar huis. Maar daardoor komt onze aanwezigheid op het Kerstfeest bij mijn broertje misschien wel in het gedrang? Natuurlijk komt Roger zijn gezondheid (en de daarvoor misschien noodzakelijke rust) voor mij op de eerste plaats. Dus kan ik Nany niet garanderen dat we haar kunnen afhalen voor het Kerstfeest bij mijn broer.

En dat lijkt zij erg te vinden. Tja, ik kan haar gewoon niets beloven… Hoe erg ik het zelf ook zou vinden om er niet te geraken. En terwijl ik dit schrijf, krijg ik toch wel ineens herinneringen aan meer Christelijke Kerstfeesten zeker! Om te beginnen zelfs aan Matadi waar we nooit een witte Kerst hadden!

Nativiteitstaferelen, kerstliedjes, en vooral de nachtmis! Dat is er nu helemaal niet meer bij.

Omdat Roger zo weinig mogelijk buiten moet komen met deze vreselijke kou, had ik vandaag voorgesteld de schapen zelf te voederen.
Maar amai! (zoals Antwerpenaren zeggen): ik wist van Roger dat Boris en Pamphile soms vochten, maar ik wist niet dat het zo erg was en dat ze zelfs de voeder niet ontzagen! Verschrikt door zoveel geweld (ook onrechtstreeks tegen mij), heb ik toch maar Roger zijn hulp ingeroepen!

Wat zou ik toch beginnen zonder hem?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten