Kwaad!

27 december, ‘s avonds

Rond 12 uur had ik gebeld naar Gasthuisberg: Roger zou om 16 uur zeker naar een eigen kamer verhuizen.
Om 14 uur ging ik hem nog bezoeken op de afdeling ‘Intensieve’ en we spraken af dat ik aan het onthaal zou vragen naar welke kamer hij om 16 werd gebracht.

Daar wist men nog van niets. Om 15:45 uur ging ik het nog eens vragen: ze wisten er alleen dat hij nog steeds op ‘Intensieve’ lag.
Ik moest een kwartiertje later terugkomen.
Idem om 16 uur, om 16:15 en om 16:30.
Ik telefoneerde zelf nog eens naar de ‘Intensieve’: de verhuizing was even uitgesteld. Ik moest binnen een half uurtje nog eens informeren aan het onthaal.  Om 17 uur bood ik me daar dus weer aan. Zij belden naar de ’Intensieve’ waar werd geantwoord dat ik maar om 19 uur naar die afdeling moest komen: eerder zou de verhuizing niet plaatsvinden. Ik ontplofte zo wat: men hield me duidelijk aan het lijntje! Als ze mij van in het begin hadden gezegd dat het niet voor deze avond zou zijn, dan was ik terug naar Leuven gegaan in plaats van daar in dat ziekenhuis rond te hangen en mijn dorst te lessen met veel te dure thee. ‘Ja, maar het heeft niets te maken met zijn toestand hoor’, probeerde men mij te sussen. Wel, wel, dat was juist wat mij razend maakte! Waarom kon hij dan niet naar de beloofde kamer op het beloofde uur? Waarom moest hij zich de hele dag liggen te vervelen? En waarom zei men mij telkens dat de verhuizing nu wel gauw zou gebeuren?

Om wat te kalmeren heb ik mezelf op een Trappist getrakteerd. Terwijl ik daar zat van te genieten en de mensen rondom mij te observeren, kreeg ik een oproep van Marie-Claire. Ze was ongerust geworden omdat ze al zo lang geen beweging zag bij ons, en daarop had Nele (haar dochter) de mail gevonden die ik haar had gestuurd vorige donderdag.

Om kwart voor zeven zat ik te wachten in de wachtzaal van  de ‘Intensieve’, waar Elvira en Geert mij kwamen vervoegen.

En zodra we bij Roger binnen mochten, vroeg de verpleegster aan Geert of hij haar wilde helpen Roger zijn bed naar een kamer te rijden. Was dat het probleem? Durfde ze dat niet in haar eentje?

Ik had al een sms-je gestuurd naar Zeger, die deze avond wilde langskomen, dat hij het beter uitstelde (bezoek te kort op ‘Intensieve’), dus belde Elvira hem gauw op dat Roger nu toch  op een kamer lag. En even later kwam Zeger de kamer binnen, uitgeput, want hij was op de fiets gekomen en dat is een serieuze klim.

We bleven nog wat bij Roger die er nu heel goed uitziet. Daarna mocht ik bij Geert en Elvira gaan eten. Wortelpuree met heerlijk stoofvlees (dat laatste door Geert klaargemaakt). Na het eten brachten ons meisje  en Geert mij naar mijn ‘hotel’ waar ik nu in de gemeenschappelijke woonkamer dit zit te typen.

Ik heb wel nog even Roger opgebeld maar het ontvangst was heel slecht: ik begreep hem bijna niet.