zaterdag 11 december 2010

De Slagmolen in Genk, ‘Friends’ en een wesp!

Ik ken de Slagmolen in Genk, vlakbij het natuurgebied De Maten, slechts sinds enkele jaren. Via de KVLS, want daar vergaderde meestal het bestuur.

Roger en ik hebben de zeer gezellige locatie dus vrij laat ontdekt: vandaag hoorde ik immers dat de KVLS er al 30 jaar vergadert. En Boudewijn Knevels vertelde dat hij het  café al ongeveer even lang frequenteert.

Volgende week sluit Renaat, de uitbater ervan, het café. Daarom gingen we er met enkele mensen van het KVLS-bestuur nog een laatste keer langs, met een presentje voor Renaat Huygen die ons al die jaren zo gastvrij heeft ontvangen.

PC116554 (Foto Roger)

Van links naar rechts: Raymond Alberghs, Ingrid Lenaerts, Edith Oeyen, Renaat

PC116561a (Foto Roger)

Van links naar rechts: Edith, Raymond, Boudewijn Knevels, Ingrid, Renaat. Micheline Cuypers was er ook bij, maar staat op geen foto (waarschijnlijk omdat ze vlak tegenover Roger zat en dus niet in zijn ‘vizier’ kwam)

Uiteraard werden er herinneringen opgehaald aan onze talrijke vergaderingen. Voor mij was de leukste (hoewel…) die keer dat,  terwijl wij in een opkamertje vergaderden, het laagste gedeelte van het café onder water liep. De trap die ons van ons zaaltje naar het eigenlijke café voerde, kwam in dat gedeelte uit, en daarom kwamen we een na een naar beneden in laarzen die we van Renaat hadden geleend en die we elkaar langs een ‘reling’ tussen het café en het opkamertje doorgaven eens we op ‘het droge’ waren.

De volgende vergadering bracht Raymond een speelgoedbootje met zich mee, zodat we bij een eventuele nieuwe ‘overstroming’ daarmee zouden kunnen naar het droge gedeelte ‘varen’.
Ik herinner me dat Roger en ik de dag van de overstroming rechtstreeks vanuit Leuven naar de Slagmolen waren gereden: we hadden immers pas Eddy, de vriend van Seany begraven!

Volgende week is het hoofdstuk ‘Slagmolen’ dus afgesloten. Sic transit…

En deze avond kwam Zeger nog eens naar hier. Na een lekker en leuk, geanimeerd etentje, hebben hij en ik weer naar enkele afleveringen van ‘Friends’ gekeken. Ik geniet daarvan. Soms zo hilarisch en tegelijk zo diepmenselijk ondanks (en misschien dankzij) al de clichés!

Zeger had een zware week achter de rug en ging dus na enkele afleveringen slapen.

Maar zopas is hij onze werkkamer komen binnenlopen om ons iets heel eigenaardigs te vertellen!

‘Er is een beest op mijn kamer!’, zei hij.
Ik dacht meteen aan een spin (ik weet dat hij een fobie heeft voor die diertjes) en wilde die spin even gaan verjagen. Maar het bleek geen spin te zijn: ‘Nee, er is een wesp op mijn kamer!’

Een wesp in de winter??? Nu, ik heb dan weer een wespenfobie en daaraan durfde ik dus zelf niets te doen. Ik zei tegen Zeger dat hij voor dat soort diertjes zijn papa moest aanspreken.
‘Dat is toch voor niets nodig? Ik wilde jullie alleen vertellen dat er in de winter nog een wesp op mijn kamer zit! Maar die hoeft niet weg: wat zou die mij aandoen?’

Moedige jongen! Glimlach Ik denk dat ik niet in slaap zou geraken als er een wesp in mijn kamer zou zitten!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten