Nadat ik Sam via e-mail een gelukkige verjaardag had gewenst, vertrokken we vandaag naar het Leuvense: het was babysitdag.
Bij Lutti bleek Matthias heel druk aan het spelen te zijn en weer begon hij ons al het speelgoed te tonen. Toen we gingen vertrekken deed hij iets speciaals: hij liep langs alle andere kindjes en kuste ze allen, van de kleinste baby tot de grootste peuter, innig. Zo lief om te zien!
Terwijl we bij onze dochter thuis ons middagmaal genoten, kreeg ik een mail van mijn zus Bie aan: Bruce is vandaag naar de kattenhemel vertrokken. 
Toen we Elena gingen afhalen, sprong ze weer eerst heel blij gezind in onze armen, maar vlak daarna bleek ze heel moe te zijn. Toch heeft ze vrij druk gespeeld, samen met Matthias toonde ze ons alle Sinterklaasgeschenken, zij en Matthias aten heel goed van de spinaziestamppot die ik deze avond serveerde met een lichtgebakken eitje (daar had Roger voor gezorgd) en daarna kregen ze de toestemming om naar een paar filmpjes te kijken (o ja, en vlak voor het eten was Elena even gaan spelen met haar buurmeisje Anna).
Na het avondeten reed Roger onze dochter naar school. Elena en Matthias zaten toen voor de tv terwijl ik de keuken opruimde. Ik dacht er nog wel aan dat de kindjes de gewoonte hebben hun mama uit te wuiven als ze op de fiets gaat les geven, maar nu was er niets afgesproken, dus liet ik het maar zo. Stel je immers voor dat “mama” er deze avond niet aan zou denken vanuit de auto even naar het raam te kijken: dat zou pas erg zijn!
Zo redeneerde ik dus, maar dat bleek verkeerd! Toen het tijd was om naar bad te gaan, vroeg Elena naar haar mama. Ze wilde niet geloven dat die al was gaan werken, want ze had haar immers niet “uitgezwaaid”. Ik had met haar te doen, maar wat kon ik doen? Roger was nog niet terug, en Elena huilde en tierde. Ik nam haar op mijn schoot, las even voor en toen bedaarde ze even. Ondertussen bleef Matthias gelukkig rustig naar tv kijken.
Roger kwam terug, Matthias wilde graag meteen in bad, maar Elena werd weer boos (ook op mij: nu was ik een “stouterik”). Zij wilde geen bad, ze vroeg naar haar papa (‘als mama niet hier is, wil ik papa’), uiteindelijk verkreeg ik dat ze zich uitkleedde en we bereikten een consensus: ik mocht haar wassen “met een washandje”.
Ondertussen genoot Matthias van dat grote bad voor hem alleen.
Elena wilde ook haar tanden niet poetsen: dat moest haar papa doen. ‘Oké,’ zei ik, ‘dan maakt papa je straks wakker als hij thuiskomt en poetst hij dan jouw tanden!’ Ze leek al de hele middag heel moe en haar antwoord verwonderde me dus niet echt: ‘Nee, doe jij het maar, oma!’.
Vanaf dan werd ze weer de Elena die ik gewend ben: nog een verhaaltje, een kusje en vlak voor ze in slaap viel, een dikke kus en een afspraak voor volgende week!
Matthias, die was ondertussen al naar dromenland nadat hij een laatste fles had gekregen van opa.
Onze schoonzoon kwam thuis terwijl Roger onze dochter was gaan halen na haar lessen en ging, na mijn verhaal over Elena, gauw kijken of onze grote meid goed sliep!
Wij kwamen thuis rond 23:20 uur. Daar wachtten veel mails op mij (ik vind het wel interessant dat ik die op mijn smartphone aankrijg, maar ze via die weg beantwoorden is voorlopig nog te veel gevraagd, behalve als het echt dringend is, zoals vandaag onder andere een mail van “De Horne” met een voorstel voor het Nieuwjaarsfeest van Heemkunde Groot Heers).
Ik heb de voornaamste nog snel beantwoord (onder andere die van jou, zusje).
Sorry, andere vrienden: ik kan ook niet alles en ik ben heel moe!
Iemand zegt me dat ik iets fout schreef in deze post! Je zegt wel "ontroostbaar" maar niet "moeilijk troostbaar". Waarom niet? Ik weet het wel, het cliché klinkt: "niet te troosten". Ik vind echter dat je met een taal als Nederlands, die zo moeilijk is maar tegelijk zo beeldend, wel mag experimenteren! Dat mag in het strakke Frans, waarom dus niet in het Nederlands?
BeantwoordenVerwijderen