Terwijl we na onze boodschappen (en een hele dag regen) aan ons avondmaal begonnen, hoorde ik kloppen op een raam van de salon. Het was Paul Boes die we het laatst ontmoet hebben in oktober. Toen had hij beloofd binnenkort eindelijk nog eens langs te komen.
Wat hij dus vandaag deed. Alleen jammer dat het tijdens ons avondeten was (dat Roger had klaargemaakt: ik was bezig met weer een dringende vertaling en had hem richtlijnen gegeven om restjes op te warmen – waaronder heel lekker bereide rode kool die Nany mij gisteren had meegegeven).
Paul wilde niet mee-eten, wilde niets drinken, wilde niet echt afspreken en nam nogal snel weer afscheid, zeggende: ‘tot heel binnenkort!’: voor mij een teken dat we weleens terug naar hem mogen gaan (ik heb lang de indruk gehad dat we niet meer welkom waren bij hem: hij trok zich zo fel terug!)
Hij vertelde wel dat hij nog steeds heel druk bezig is, onder andere met schrijven, maar dat hij waarschijnlijk nooit iets zal uitgeven. En toch doet hij voort. ‘Moet ik mijn geschriften aan jou overlaten?’, vroeg hij mij (en ik zei dat ik niets liever zou willen). En dan vroeg hij of ik nog schreef.
Dat betekent dat hij deze blog nog niet heeft gevonden! Anders zou hij weten dat ik tegenwoordig geen tijd meer vind om te “schrijven” (al doe ik dat praktisch elke avond). Afijn, ik bedoel: hij zou anders wel begrepen hebben wat mijn probleem is: mijn hoofd zit vol ideeën maar ik heb geen tijd meer om die uit te werken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten