Na onze brunch en een heel poosje lezen in mijn nieuwe aanwinst wilden we gaan wandelen maar net toen kwam er een telefoontje van Nany. Mijn zus was haar rond de middag komen helpen opruimen, en toch leek mijn moeder niet zo goed geluimd: mijn zus had nog heel veel werk gehad! We hadden de vloerkleden heel fel (onder andere met kruimels) besmeurd en waren vergeten haar zilveren lepels in een zeepsopje te leggen waardoor zijzelf, nog voor de komst van Bie, daar enorm veel poetswerk aan had gehad. En er waren meer flessen wijn en Cava opgedronken dan ze voorzien had. En van de twee flessen Porto die ze van Sam had gekregen, was er al één bijna leeg (ik heb alleen Sam en Zeger daarvan zien drinken, maar volgens Roger zijn het meer mensen geweest; die Porto – ik heb even geproefd maar ikzelf durfde niet van gewone wijn op Porto overstappen – was dan ook bijzonder lekker). En ze zou vandaag geen bezoek moeten verwachten. Ik zei haar dat ze wist dat haar flat overhoop zou liggen na zulk feest en dat ze toch van mijn zus bezoek had gekregen. Ja, maar dat was “werkbezoek”!
Toch herhaalde ze dat ze het gisteren heel gezellig vond, al vindt ze een diner aan tafel toch “ordelijker” (wegens plaatsgebrek en om niet Nany al haar meubels te verplaatsen hadden we dus geopteerd voor dat hapjesfeest en zaten we in de sofa’s en op stoelen in een kring bij elkaar in haar living). Het is duidelijk dat zo’n feest bij haar thuis te zwaar wordt voor haar en dat stelt ons voor problemen.
Een tiental jaar geleden hadden mijn broertje en zijn echtgenote het Kerstfeest overgenomen maar door omstandigheden was het dit jaar niet mogelijk bij hen, en dat zal volgend jaar ook niet kunnen. Ikzelf wilde het (dit jaar dus al) graag overnemen en, hoewel niemand van de familie (denk ik toch) zich ergert aan ons huis dat nog steeds niet in orde is, bleek de afstand voor sommigen een obstakel.
Onze dochter en schoonzoon hadden dan hun huis voorgesteld (ongeveer op gelijke afstand voor de “Antwerpenaren” en de “Limburgers”) uiteraard in de wetenschap dat zij dan met de rommel bleven zitten. Wel, zo argumenteerden ze, zou het voor hen veel gemakkelijker zijn (ondanks die overlast) omdat de kindjes in hun eigen bed konden gelegd worden als ze moe waren.
Maar ook die afstand bleek voor sommigen uit het Antwerpse onoverbrugbaar (ik heb mijn eigen argumenten niet laten gelden, maar er komt een tijd dat die wel meetellen: nu moet Roger telkens bijna drie uur besteden aan dat over en weer rijden op kerstavond en mag hij dus van de hele avond praktisch niets drinken).
Wat dan volgend jaar? 
Toch maar mijn intuïtie volgen: onze dochter helpen alles klaar te maken bij haar thuis? En hopen dat sommige mensen hun afstandsvrees overwinnen? Er is immers slaapgelegenheid én wie de afstand te groot vindt om zelf te rijden, kan de trein nemen (zoals Hendrik en Nany sowieso moeten doen in dat geval) en wordt aan het station van Leuven opgehaald.
Afijn, nadat mama (Nany dus) eindelijk haar telefoon neerlegde, begonnen wij eindelijk aan onze dagelijkse beweging… En kregen we praktisch meteen regen waardoor onze wandeling maar van heel korte duur werd!
Deze avond, voor ik begon aan de maaltijdbereiding, mijn nieuwe blender al eens uitgeprobeerd en (omdat we niet veel anders in huis hadden) appelsap gemaakt van onze eigen appelen (met hun vezels en schil!). Veel lekkerder (en véél minder zoet) dan alle appelsap dat ik tot nog toe heb gedronken! Morgen maak ik als ontbijt voor mij een milkshake klaar: met een sojabereiding, een appel, een banaan en diepgevroren rode vruchten die nu liggen te ontdooien in de mengbeker. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten