Elvira had ons gevraagd of we gisteren wilden komen babysitten. Graag!
We mochten al van na de middag aankomen. Elena zat op de grond te spelen. Ze bekeek ons eerst een beetje nadenkend, alsof ze in haar geheugen zocht wie we waren, maar daarna verscheen er een stralende glimlach op haar gezichtje. Ik wilde haar graag in het echt zien kruipen, en installeerde me op de grond, een eindje van haar, en probeerde haar naar een van haar knuffels te lokken. Ze kraaide, lachte, maar verroerde niet. Toen stelde ik aan onze dochter voor even te doen alsof we niet op haar letten. En dat hielp! We waren pas op het terras naast de salon gaan zitten, of ik zag haar op handen, buik en voeten naar haar knuffel bewegen. Grappig! Net een spinnetje! Ik ging weer naar binnen, en deze keer vond ze het blijkbaar niet erg om verder te kruipen terwijl ik er bij zat. In tegendeel, al kraaiend kwam ze naar mij toe gekropen.
Later, na een lekker avondmaal met heerlijke rosé-wijn op het terras, terwijl Elvira en Geert zich klaarmaakten, mocht ik Elena haar groentepapje geven. Ze had er niet zoveel zin in. En om dat duidelijk te maken, heeft ze een “struisvogel-tactiek”. Terwijl ze meestal heel communicatief is en veel “babbelt”, je aankijkt en (vaak schalks) lacht, kijkt ze dan ostentatief de andere kant op. Zo van ‘Ik zie je niet meer, dus jij ziet mij ook niet en kunt dus niet weer een lepeltje van die bucht in mijn mond proberen te stoppen!’.
Na het vertrek van Elvira en Geert, heb ik nog even geprobeerd, maar ze at niet veel meer van haar spinazie-aardappel-ei. En vermits ze het leek beu te worden in haar kinderstoel, installeerde ik haar op haar speeltapijt, vlak bij Roger die op zijn laptop bezig was.
En ik ging op het terras een sigaret roken. Ondertussen hield ik haar in het oog via het balkonraam (ze zat geconcentreerd te “spelen” met haar blokjes, een muziekbal en een knuffel). Ineens keek ze op en kreeg mij in de gaten. En lachte heel breed. Ik lachte terug, en wuifde… En je gelooft het niet: ons kleine meisje wuifde lachend terug! Zo schattig! Dat spelletje hebben we de hele tijd van mijn sigaret volgehouden, terwijl Roger er niets van merkte.
Nadat ze een goed half uurtje op dat speeltapijt had gezeten, bleek ze moe. Ze begon op haar slabbetje (je mag dat niet uitdoen zolang ze wakker is) te sabbelen en in haar oogjes te wrijven.
Ik ben ze gaan klaarmaken voor de nacht… Maar “amai”, dat is geen sinecure meer! Ze blijft geen seconde meer stilliggen, wroet, trekt zich recht, draait zich om, stribbelt tegen als je iets over haar hoofd wilt trekken. Ik moest er nu nog wel om lachen (en dat maakte dat ze nog heviger werd), maar veel beweeglijker mag ze niet meer worden, of ik heb de hulp van Roger nodig om haar om te kleden! 
Daarna kreeg ze nog een papfles. Ik installeerde me in de salon, met Elena en haar slabbetje. Naargelang de zuigfles leger werd, werd Elena slomer. Haar ogen vielen stilaan dicht, haar handjes graaiden nog wat in de lucht, alsof ze onzichtbare dromen wilden grijpen (en ze deed me denken aan jonge katjes: op een zeker ogenblik verwachtte ik bijna dat ze zou gaan spinnen).
En toen sliep ze. Ik heb haar in haar bedje gelegd, haar een kusje en een kruisje gegeven (het symbool van het kruis wil ik haar graag meegeven), niet ondergedekt: het was immers heel warm en ik bedacht dat haar slaapzak bovenop haar pyjama wel voldoende zou zijn.
Toen Geert en Elvira deze nacht thuiskwamen, sliep Elena nog als een roos.
En wij reden naar huis (ik heb het al gezegd: als het kan, slaapt Roger liever thuis - met weliswaar een uitzondering voor onze tent).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten