Vreugde en verdriet

Deze middag zouden we mensen ontvangen. Om 11 echter kregen we een telefoontje: of het erg was als ze niet kwamen, want ze vreesden de aangekondigde onweders, stormen en hagel. En of ik toch zeker niets speciaals had voorzien.
Eerlijk gezegd, ik vond het wel erg: hier scheen de zon, ik had een beetje schoongemaakt en mijn( heerlijke ) wok-gerecht was zo goed als klaar. Maar ik ben beleefd, en heb dat niet gezegd.
Mijn kooksel ging de koelkast in, we hebben nog een beetje achterstallig werk verricht, en zijn gaan wandelen. In de buurt van Widooie. Het was heel warm, drukkend warm, en tegen de avond zou het weer onze afgelaste gasten wel eens gelijk kunnen geven, bedacht ik.

Daarna kreeg ik Elvira aan de lijn, die me zei van eens te gaan kijken op Flickr. Op een filmpje zag ik dat Elena het “onder de knie heeft”. Ze kan kruipen! En hoe enthousiast kraaide ze bij die grote stap!

Deze avond verwachtten we nog andere mensen: Jan De Vijver en Ria Voet (ze vormen geen koppel!). Ria is de vrouw die ons via het Internet heeft gevonden in haar zoektocht naar vrienden van Barney.

Zij zouden dus wél van mijn wok-schotel kunnen genieten. En ze zijn, de ene na de andere, aangekomen in een diluviale regen.

Het werd een heel aangename en rustige avond, vol herinneringen (en wat Ria betreft, een kennismaking die zo vlot verliep dat het was alsof we elkaar al jaren kenden). Natuurlijk vertelde ze veel over haar ontmoetingen met Barney. En ze verzekert ons dat we hem op 14/10 zullen weerzien!

En dan kreeg ik ineens een telefoontje van Nany (mijn moeder). Over een kleine ramp in Hasselt. Wij hadden het nieuws niet gevolgd, en wisten er dus niets van! Vrij snel daarna kreeg Ria sms’jes van neefjes en zussen over het impact van het noodweer deze avond. Gelukkig bleek in haar familie niemand dood of gewond, maar haar moeder sukkelde wel met een ondergelopen kelder. En ik hoop zo (o, dat egoïsme van mij!) dat niemand van onze neefjes of nichten bij de slachtoffers is!