Rust

We hebben heel lang geslapen deze ochtend. De enkele keren dat ik half wakker werd, hoorde ik het regenen. Het moedeloos gevoel dat ik daardoor kreeg, belette me niet om telkens weer in slaap te vallen. Ik was immers echt héél moe. Waarschijnlijk door het gebrek aan slaap in de nacht van vrijdag op zaterdag (telkens als ik dat meemaak, moet ik die slaap echt inhalen).

Toen we eindelijk opstonden, bleek de lucht opgeklaard en kort na onze brunch konden we een lange wandeling maken. Weer in Heks. We zijn vertrokken op dezelfde plek als gisteren, maar onder weg zijn we een ander pad ingeslagen. Dat maakte de lus veel langer.

 Foto Roger

Op een zeker ogenblik konden we zelfs de toren van de basiliek van Tongeren zien aan de horizon.

 Foto Roger

En een beetje later vroeg Roger zich af wat die ‘enorme peren’ waren die we in de verte zagen hangen aan de bomen van de oprijlaan naar het kasteel van Heks! Ik had erover gelezen en kon hem dus vertellen dat het kunststukken waren. Ik begrijp wel niet waarom die (weliswaar mooie) tenten (want dat zijn ze, die ‘peren’) meer kunst zijn dan bijvoorbeeld Quechua-tenten. Omdat er een interactie is met mensen die de traanvormige tenten bewonen? De Quechua-tenten worden nog veel meer bewoond, denk ik. Maar natuurlijk niet gratis. Misschien zijn ze daarom geen kunst? 

Later reden we met de auto tot aan die oprijlaan. De weg er naartoe was op een zeker ogenblik versperd door een geparkeerde auto. Blijkbaar (merkten we later) het voertuig van de bewoners van een van de tenten. Aan het einde van de laan stond ook een rudimentair sanitair. Wie betaalt dat allemaal? De gemeente? Met ons belastinggeld?

 Foto’s Roger

Toen we terug thuis waren, hebben we de badkamer een beurt gegeven (dat was wel nodig na zulke drukke dagen), hebben we restjes van de vorige dagen opgewarmd, heeft Roger brood gebakken, heb ik de meest dringende mails beantwoord (sorry aan de mensen die nog geen antwoord hebben gekregen: dat komt nog), en heb ik naar Hendrik gebeld in verband met onze oude Ford die hij en Anneke nog voor het einde van de maand moeten komen halen. Maar dat laatste bleek geen  goed idee: Hendrik en Anneke zaten blijkbaar midden in een feest.

Ik had een mail gekregen van onze gaste van de vorige dagen. Dat zij en haar man zo fel genoten hadden van hun kort verblijf. En, ik weet niet waarom (misschien omdat ik terugdacht aan het overlijden van Fons), ik voelde me ineens heel droevig. Normaal gezien ga ik binnen afzienbare tijd ook van mijn beste vriend (dus de collegevriend van mijn vader) moeten afscheid nemen! Ik kan niet geloven dat Hendrik gelijk heeft, die zegt dat er niets meer overblijft na ons overlijden. Maar dat is een gedachte die me al bezighoudt van vlak na de geboorte van Hendrik… Daarvoor vond ik het vanzelfsprekend dat er een hiernamaals zou zijn.

Ik weet het, ik krijg dikwijls aanwijzingen in die richting –via dromen, ingevingen, gedachten of gevoelens – maar daarop zegt Hendrik dat het inderdaad allemaal maar gevoelens zijn.

Al bij al was het dus een rustige dag vandaag, en dat had ik echt nodig!