Liefdesverdriet?

In mijn haast om vorige post te schrijven (wie weet valt de verbinding met  Internet seffens weg) vergat ik vandaag een belangrijk detail te noteren.

Toen we vanuit het park naar de Soto Alto stapten deze middag, hoorde ik een meisje (afijn, een vrouw) naar een andere vrouw roepen: “No!?”.

Die andere vrouw antwoordde: “Si!”, keerde zich om en vertrok. De eerste vrouw (ik schatte ze tussen 25 en 30 jaar) begon onbedaarlijk te janken. Ze hield geen enkele rekening met voorbijgangers zoals wij: ze weende gewoon.

Even dacht ik haar aan te spreken, maar dat leek me toch niet zo’n goed idee.

Terwijl we verder wandelden, vroeg Roger, die ik op dat groot verdriet had gewezen, zich af of zulk verdriet negatief werkt in de energiebalans. Ik weet het  niet.

Toen we terugkeerden naar de camping zat die vrouw nog steeds te wenen op een bankje naast het park. Weer had ik zin om haar aan te spreken en weer dacht ik dat ik erbuiten moest blijven.

Maar ik dacht na over wat haar zo lang deed huilen. Slecht nieuws (ziekte, overlijden, …) wordt hier meestal niet gevolgd door een onverschillig heengaan van een van de partijen. Ik dacht eerder aan het einde van een relatie (tussen lesbiennes dus).

Natuurlijk kan mijn verbeelding me weer parten spelen en was de huilende vrouw misschien bijvoorbeeld uit haar flat gezet door haar verhuurster (maar dat is ook heel erg).

Het beeld van die wenende vrouw blijft me achtervolgen al besef ik dat ik nooit zal weten waarom ze zo huilde!

En… het regent weer!